Dvöl - 01.03.1937, Qupperneq 27

b v 6 L
aður ókeypis. Hann skammaðist
sin tynr totrana, sem Pann var
1, og þorði ekki að koma nærii,
en stóð au’ðm.júkur og vandræða-
iegur úti í horni. Hinir voru
aiiir sómasamiega klæddir, kven-
iíkin með skuplur og öll lögö
borðum og kniplingum, embætc-
ísmennirnir í einkennisbúningum,
en órakaðir, iðnaðarmennirnir 1
sparikyrtlunum sínum.
,,Eins ogþérsjáið, Prokhoroí'í',i,
sagði fylkisstjórinn í nafni hinna
virðulegu gesta, ,,þá höfum við
öll risið upp til þess að þiggja
heimboð yðar. Þeir einir urðu
eftir heima, sem ekki gátu kom-
ið, sem voru allir komnir í smátt
og hafa ekkert eftir nema hold-
laus beinin. En jafnvel í þeirra
hópi var einn, sem ekki hélzt við
eftir þarna út frá — svo ákaft
langaði hann að koma og sjá
yður....“
I sama vetfangi kom í ljós lítil
beinagrind, sem hafði olbogað
sig gegnum þyrpinguna til Adri-
ans. Holdlaust andlitið brosti
vingjarnlega framan í líkkistu-
smiðinn. Tætlur af grænu og
rauðu klæði og fúnu lérefti
héngu á henni hér og þar eins
og á tjaldsúlu og fótabeinin
skröltu innan í stóru leðurstíg-
vélunum eins og bullur í strokk-
um.
,,Þekkið þér mig ekki, Prok-
horoff“, sagði beinagrindin.
„Munið^þér ekki eftir gamla líf-
varðarforingjanum, Peter Petro-
vitch Kourilkin, sem þér selduð
fyrstu líkkistuna yðar árið 1799,
líkkistuna, sem var úr greni, en
átti að vera úr eik?“
Þegar líkið hafði þetta mælt,
rétti það fram berar, handleggs-
pípurnar, en Adrian tók á öllu,
sem hann átti til, æpti upp yfir
sig og hrinti því frá sér. Peter
Petrovitch riðaði, féll og fór i
mola. Líkin gáfu frá sér hljóð,
sem var þrungið reiði og ógnun;
þau stóðu öll á fætur til heiðurs
við hinn fallna félaga og sett-
ust að Adrian með svo miklum
bölbænum og hótunum, þrýstu
svo fast að honum á alla vegu
og æp.tu svo óstjórnlega i eyru
hans, að veslings líkkistusmið-
urinn missti smátt og smátt með-
vitundina, þar til hann féll i
ómegin og hneig niður á bein
gamla lífvarðarforingjans.
Sólin hafði skinið góða stund
á rúmið, þar sem líkkistusmið-
urinn lá. Loks opnaði hann aug-
un og það fyrsta, sem hann sá,
var vinnukonan að hita teket-
ilinn. Með skelfingu rifjaði Ad-
rian upp fyrir sér atburði liðins
dags. Trukhina, fylkisstjórinn og
lífvarðarforinginn Kourilkin,
komu óljóst upp í huga hans.
Hann sagði ekkert, en beið þess
að vinnukonan tæki til máls, og
skýrði honum frá því, sem gerzt
hafði um nóttina.
„Hvernig hafið þér sofið, kæri
faðir Adrian Prokhorovitch?“
spurði Aksina og rétti honum