Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 19

1) V 0 L
hann lagt og kallaði metorð og
frelsi. Og honum leiddist í Pét-
ursborg. Fjöldi af vinum hans
hafði verið hengdur, aðrir voru
grafnir lifandi í námum Síberíu.
Hann hafði ekkert að gera með
alla sína ótæmandi lífsorku, alla
sína snilli og vit, og ekkert að
gera með sína guðdómlegu gáfu,
því að það bezta, sem hann reit,
fékkst ekki prentað.
Á meðan Pusjkin var fangi á
góssi foreldra sinna, Miihajlovs-
koje, byrjaði hann á hinum
heimsfræga hai’mleik sínum Bor-
is Godunoff. Eftir að hann var
kominn til Pétursborgar, las
hann einu sinni í vinahóp kafla
úr þessu snilldarfagra skáld-
verki. Þá fékk hann stranga að-
vörun frá dómsmálaráðherranum
fyrir tiltækið. Hann hafði frétt
af ritinu og líkaði ekki tónninn
í því. Þá bað hann enn um utan-
fararleyfi, en var neitað. Hann
fékk aldrei að koma til útlanda
og anda að sér hinu frjálsa lofti
vestrænnar menningar, Rússland
varð honum eins og daunillt
fangelsi, eins og hann orðar það
sjálfur, föðurland hans, sem
hann elskaði af allri sál sinni,
eins og helvíti, þar sem hæfileik-
ar hans og gáfur voru sviðnar
í seinbrennandi logum.
Árið 1829 sá Pusjkin í Moskva
konuna, sem varð örlagadís
hans og óheillanorn. Hún hét
Natalía Gontsjarova. Árið 1831
gekk hann að eiga hana við tals-
li
vert þétta andúð fjölskyldu
hennar. Þau lifðu síðan í hjóna-
bandi í sex ár.
Natalía Gontsjarova var svo
fögur kona, að um það gengu,
þegar á meðan hún lifði, hinar
æfintýralegustu sagnir. Eftir að
hún kom til St. Pétursborgar, og
var orðin heimagangur við hirð-
ina, voru bréf útlendra gesta og
sendiherra full af lofi um fegurð
hennar. Hún var talin fegurst
kona í Evrópu. Þessari konu unni
Pusjkin af allri sál sinni og huga
til dauðadags. Hún var fákæn,
lítt menntuð og virðist enga hug-
mynd hafa haft um andlega yfir-
burði manns síns. Hann minnist
aldrei á skáldskap sinn í bréfum
til hennar. Hún var kornung,
er hún var kynnt við hirðina, að-
eins 19 ára gömul. Hún var bæði
léttúðug og ógætin, og hennar
vegna lifði Pusjkin í stöðugri sál-
arkvöl, það sem eftir var æf-
innar. Hvert einasta bréf hans
til hennar ber vott um þetta. Sið-
ferðið við hirðina var á allra
lægsta stigi. Keisarinn sjálfur,
sem var manna fegurstur, hams-
laust villidýr í ástum, en drottn-
ingin gifti ástmeyjar hans
hverja af annari eftir því, sem
þörf krafði. Eftir þessu lifðu aðr-
ir höfðingjar eftir beztu getu og
í þessu andrúmslofti kunni Nata-
lía Pusjkin mæta-vel við sig og
þóttist ekki annarsstaðar geta
lifað.
Er öll sú harmsaga í