Dvöl - 01.03.1937, Side 11

b V 0 L
eldra umhveríi kom í staðinn.
l)owney lýsti breytingunni fyrir
mér á penna hátt:
„Þegar ég sat þarna og skar
út drumbinn, hugsaði ég um
sjálfan mig, ekki sem miðaidra
aigreiðslumann í lítilii nýlendu-
vöruvei'zlun, heldur sem nakinn,
sólbrunninn mann, sem í' fyrsta
skipti skríður út úr fylgsnum
skógarins og starir undrandi á
hafið. ... Að baki mér lagði
heita þoku upp úr víðlendum
mýrafióum, en geysistór purpura-
rauð blóm, stærri en mannshöf-
uð, sveifiuðust til og frá á trján-
um eins og bjöllur. Fuglar með
ótrúlegustu litum vældu sí og æ
einn óþreytandi tón og flögruðu
milli hinna æfagömlu trjáa, eða
settust með hálfþöndum vængj-
um og búnir til flugs á vafnings-
jurtirnar, sem sveifluðust
fram og aftur. . . . Burknaskúf-
arnir voru hávaxnir eins og
klettabelti, og það hvíldi dimm
þoka yfir öllu. Og þegar ég sat
þarna og horfði inn í þetta skóg-
arþykkni, þá kom nokkuð skrít-
ið fyrir mig: ég hætti alveg að
skynja tíma og rúm og vissi ekki
einu sinni af sjálfum mér, ég
var gersamlega runninn saman
við grunninn í þeirri sýn, er ég
sá. Ég sá minn eigin líkama sitja
þar: lítinn, þolinmóðan, sól-
brunninn mann að búa til guð úr
einkennilega rákóttum viðar-
bút... .
Seinna, þegar dimmt var orð-
73
ið, fór ég heim og inn í herberg-
ið mitt. Ég tók drumbinn með
mér og strauk hann allan og fór
höndum um hann. Drumburinn
átti hug minn allan, svo að morg-
uninn eftir, þegar ég átti að fara
til vinnu minnar í nýlenduvöru-
verzluninni, þá fann ég, að ég
gat það ekki. Ég gerði ítrekaðar
tilraunir að komast út úr her-
berginu og yfirgefa myndina,
sem var að skapast í höndunum
á mér, en það var ómögulegt
u
Þetta var fyrir þremur vikum,
og síðan hafði Downey unnið
kappsamlega. Hann bar ekki
minnsta skynbragð á tréskurð,
sagði hann mér, og hann hafði
engin verkfæri, nema hnífinn
sinn og lélega sköfu, sem hann
hafði smíðað úr rakblaði.
1 fyrstu var ekki laust við að
Downey blygðaðist sín fyrir þessi
vinnubrögð, en þegar lengra leið,
fékk hugmyndin fullkomið vald
yfir honum. . . . „Hví skyldi ég
ekki búa til minn eigin guð?“
spurði hann. . . . „Hví ekki? Ég
gat ekki fellt mig við guð annara
manna". Augu hans lokuðust og
varirnar teygðust fram og titruðu
örlítið, eins ogaðrarogósýnilegar
varir hefðu nýlega snert þær
í ástarkossi. „Hvað var athuga-
vert við þetta?“ spurði hann. . . .
Hann sat í dimmu herberginu
tímunum saman, skar út og tal-
aði hvíslandi við sjálfan sig:
„Ég er að skapa guð meðaumk-