Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 64

126
D V Ö L
„Nei, helzt óbrotinn og einfald-
ur.“ .
„Hvað myndi kvenmaðurinn
á að gizka vera hár?“
„Ég veit ekki; svona tveim
þumlungum hærri en þér, gæti eg
hugsað.“
„Gætuð þér gefið mér mittismál
hennar?“
Mittið á Megan!
„O! við skulum segja bara líkt
og gengur og gerist!“
„Já.“
Þegar hún var farin, stóð hann
utan við sig á gólfinu og horfði
á sýnishornin í glugganum og
allt í einu fannst honum það svo
ótrúlegt, að Megan — hún Megan
hans — gæti nokkurntíma klæðzt
í önnur föt en þau, sem hann hafði
alltaf séð hana í — grófgerða ull-
arpilsið, gráu treyjuna og snjáðu
húfuna. Stúlkan kom nú aftur með
nokkra kjóla í fanginu og Ashurst
sá, hvernig hún bar þá við sinn
granna og tízkuvaxna líkama. —
Honum leizt vel á litinn á einum
kjólnum, hann var dökk-grár, en
honum var ómögulegt að hugsa
sér Megan klædda í hann. Stúlk-
an fór aftur og kom svo með fleiri
kjóla. En nú fannst Ashurst ein-
hver deyfð og máttleysi færast
yfir sig. Hvernig átti hann að
velja? Hún þyrfti líka að fá hatt,
og skó, og hanzka; og svo mátti
búast við, þegar hann væri búinn
að kaupa þetta allt, að það færi
henni illa, eins og sparifötin, sem
alltaf fara illa á sveitafólkinu!
Hví gat hún ekki ferðast eins og
hún var? Ó! En það yrði allt of
áberandi; og þau, sem ætluðu að
strjúka og forðast að vekja á sér
athygli! Hann horfði á búðarstúlk-
una og hugsaði: „Líklegast heldur
hún, að ég sé einhver bófi.“
„Viljið þér gera svo vel að taka
þenna gráa frá fyrir mig?“ sagði
hann að lokum í örvæntingu sinni.
„Ég get ekki ákveðið þetta núna;
ég lít aftur inn seinna í dag.“
Stúlkan varp öndinni.
„Já, já, alveg sjálfsagt. Þetta er
mjög smekklegur kjóll. Ég held, að
þér fáið engan, sem þér verðið
ánægðari með.“
„Ég býst ekki við því,“ tautaði
Ashurst og fór út.
Nú, þegar hann var aftur laus
við hinn kalda veruleika, dró hann
andann djúpt og gaf sig á vald
hugsýnanna. Hann sá í anda litlu,
tryggu og fallegu stúlkuna, sem
ætlaði að gefa honum hönd sína
og hjarta; sá í anda sig og hana
laumast burt að nóttu til og ganga
yfir heiðina í tunglsljósi; hann
héldi utan um hana með öðrum
handleggnum og bæri nýju fötin
hennar, og í dögun kæmu þau í
einhvern skóg, langt í burtu, og
þá færi hún úr gömlu fötunum og
í hin, og svo kæmi morgunlest að
fjarlægri járnbrautarstöð og bæri
þau áfram á brúðkaupsferð þeirra,
þangað til London gleypti þau, og
ástardraumarnir fengju að rætast.
„Frank Ashurst! Það er tíma-