Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 72

134
D V ö L
spennti greipar fyrir aftan hnakka
og leit út að glugganum.
„Þær eru allra beztu stelpur!"
sagði hann.
Það fór hrollur um Ashurst,
þegar hann sá vin sinn, þar sem
hann lá brosandi í rúminu og
kertaljósið skein framan í hann.
Það var alveg satt! Hann hefði
getað legið þarna kaldur og stirð-
ur og sólskinsbrosið að eilífu horf-
ið af andliti hans! Hann hefði alls
ekki getað legið þarna, heldur
hvílt sandkafinn á hafsbotni, bíð-
andi eftir upprisunni á hinum
— efsta degi, eða hvað? Og allt í
einu fannst honum brosið á vör-
um Hallidays vera eitthvað svo
furðulegt, eins og í því fælist all-
ur mismunur lífs og dauða! Hann
stóð upp og sagði blíðlega:
,,Ég held, að þú ættir nú að
fara að sofa. Á ég að slökkva
ljósið?“
,,Ég veit ekki, hvernig ég á að
Halliday greip um hönd hans.
koma orðum að því; en það hlýt-
ur að vera hábölvað að vera dauð-
ur. Góða nótt, gamli vinur!“
Ashurst þrýsti hönd hans í geðs-
hræringu og fór svo niður stigann.
Útidyrnar voru enn opnar, og
hann gekk út á flötina fyrir utan.
Stjörnurnar blikuðu skært á dökk-
bláum himni og í stjörnuljósi öðl-
ast sum blóm svo dularfulla lita-
dýrð, sem enginn fær lýst. Ashurst
þrýsti andlitinu upp að trjágrein;
og fyrir lokuðum augum hans reis
Megan með litla, brúna hvolpinn
í fanginu. ,,Ég var að hugsa um
stúlku, sem ég héfði getað — þú
veizt. Ég var feginn, að ég skyldi
ekki alltaf hafa verið með hugann
fastan við hana!“ Hann hnykkti
höfðinu frá greininni og tók að
ganga fram og aftur í grasinu,
eins og grá og óljós vofa, sem
varð að manni, gæddum holdi og
blóði eitt andartak, þegar hann
fór gegnum birtuna frá útiljós-
kerinu. Hann var aftur með
henni undir hvítu, lifandi blómun-
um, lækurinn þvaðraði sem fyr og
stálblár vatnsflöturinn glitraði í
tunglsljósinu; hann var horfinn
aftur til hinna fagnandi kossa á
sáklaust andlit hennar og hinnar
auðmjúku ástríðu, horfinn aftur
inn í eftirvæntingu og fegurð þess-
arar liðnu nætur. Hann nam enn
staðar í skugga trjánna. Hér er
það hafið, sem þú sérð, ekki læk-
urinn, sagði rödd Næturinnar;
hafið með stunum sínum og öldu-
gjálpi; enginn smáfugl, engin
ugla, enginn nátthrafn, sem
krunkar í fjarska; en það heyrð-
ist glamrað á píanó, og hvítu hús-
in báru við dökkan himininn, og
ilmur blómanna fyllti loftið. Hátt
uppi var kveikt ljós í einum glugga
gistihússins; hann sá skugga líða
yfir tjaldið. Og hinar undarleg-
ustu tilfinningar tóku að bærast í
brjósti hans, ýmist ein og ein eða.
þær tvinnuðust hver í aðra, eins
og f jötur hefði verið lagður á vor-
ið og ástina, en nú brytust þau
fram í tryllingi og stjórnleysi.
J