Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 37

D V O L
99
Frúin strauk sig' niður brjóst-
in — húslæknirinn — æ — hvað
— mikil ósköp — erindið þurfti
svo sem ekki að vera neitt ótta-
legt — hún hafði hraðann á að
komast inn í svefnherbergið, en
frammi i ganginum fékk hún
hjartslátt.
Ó — hún gat ekki hreyft sig
— hún var svo óstyrk — og það
tor skjálfti um hana — ó — æ
— Súsanna, stundi hún — og
hallaði sér að dyrastafnum.
Og Súsanna kom. •
Já, frú — sagði hún aumkun-
arlega.
Aðgætið þér strax, hvort börn-
in mín eru ekki öll í garðinum
— það skyldi þó ekki hafa hent
þau slys — Drottinn minn, eitt-
hvert barnanna minna skyldi nú
vera beinbrotið — hvað á ég að
halda — hvað er húslæknirinn
annars að gera hér á þessum
tíma?
Börnin yðar eru öll í garðinum,
frú — sagði stúlkan og brosti
góðlátlega.
Ó, Jesús minn, hvað mér létti,
stundi frúin.
Og nú afklæddi frúin sig fyrir
framan stóran spegil. Óvissan
um erindi húslæknisins á þessum
tíma tafði mikið fyrir henni —
helzt hefði hún viljað hlaupa
beint til hans, en staða hennar í
þjóðfélaginu bannáði henni að
sýna sig í öðru en eftirmiðdags-
kjól eftir hádegi — og þessvegna
varð hún að leggja hart að sér
og hafa kjólaskipti, þrátt fyrir
hina miklu óvissu, sem í hjarta
hennar bjó!
Aftur fékk frúin ákafan hjart-
slátt—og það þar sem hún stóð á
nærfötunum fyrir framan speg-
ilinn — og nú gat hún ekki
hreyft legg eða lið — og hún
hljóðaði upp yfir sig.
Og enn kom Súsanna.
Súsanna, það eru þó ekki
komnar drepsóttir í bæinn —
mislingar, rauðir hundar eða
þess háttar — aðgætið þér það
fyrir mig, góða mín.
Eftir drykklanga stund kom
stúlkan aftur.
Nei, frú, í Morgunblaðinu
stendur ekkert um nýjar drep-
sóttir, sagði hún sannfærandi.
Ó, það var þó gott — jæja,
húslæknirinn — hann fer víst að
verða búinn með sjússinn, hjálp-
ið þér mér, Súsanna — og stúlk-
an snerist á hæl í kringum hana.
Frú Máni spennti brjóstið út
— og gekk teinrétt á fund hús-
læknisins.
Á leiðinni munaði minnstu að
hún missti jafnvægið.
Að koma á þessum tíma svona
erindisleysu — og hringja ekki
— hvað gat annars staðið til —?
Var að furða, þó að frúin yrði
óstyrk ?
Hún strauk niður mjaðmir sér
rétt áður en hún opnaði hurðina
á betri stofunni.
Ó, rnikil skelfing — þar sat