Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 51

D V 0 L
113
aðir og óvanir knapar látnir ríða
þeim. En það má ,,Fákur“ með
réttu eiga, að hann hefir, a. m. k.
nú upp á síðkastið, hlynnt að
þeim skeiðhestum, sem reyndir
hafa verið. Sést það bezt á því,
að metlaun fyrir skeið hafa verið
helmingi hærri en fyrir stökk.
Þetta á líka svo að vera, því
að eigi skeiðhestur að vera vel
þjálfaður, útheimtir það mikinn
tíma og aukin útgjöld fyrir eig-
andann.
Er þá næst að minnast með
fám orðum á hraða nokkurra
skeiðgarpa, sem reyndir voru á
Melakappreiðunum árin 1897—
1909. Fyrst skal þá frægan telja
,,Mósa“ L. Sveinbjörnsen, rann
hann 297 metra á 25 sek. ,,Brún-
stjarni“ Ásgeirs Þorvaldssonar
frá Hjaltabakka rann 273 mtr.
á 24 sek. „Bleikur“ M. Step-
hensen (yngra), rann 263(4
metr. á 25 sek. og loks rann
,,Rauður“ Ólafs Guðmundssonar
frá Lækjarhvammi 226 metr. á
22 sek.
Þessir hestar höfðu mestan
skeiðhraða af þeim hestum, sem
reyndir voru á Melakappreið-
unum, og er hann betri en skeið-
hraði sá, er nú næst hér á Vell-
inum. En rétt er að geta þess,
að á Melakappreiðunum voru oft
reyndir skeiðhestar, eins lélegir
og þeir lökustu, sem reyndir hafa
verið á vegum ,,Fáks“, svo að
væri meðaltal tekið af þeim,
myndi það sízt beti-a en nú hjá
„Fák“.
Fyrir og um það leyti, sem
Melakappreiðarnar stóðu sem
hæst, voru hér margir afburða-
snjallir vekringar. Stilli ég mig
ekki um að nefna nokkra þeirra,
og veit ég að ennþá eru margir
menn hér, sem muna eftir þeim.
Nefni ég þá fyrst „Hvíting"
Daníels Bernhöfts; hann var ætt-
aður úr Borgarfirði, honum skipa
ég í fyrstu röð vekringa. Hann
var samt töltlaus, en þó tel ég
víst. að hefði Daníel fengið hann
yngri, þá hefði hann orðið tölt-
ari. Eftir aldamótin átti D. Bern-
höft tvo snillinga, báða úr Borg-
arfirði, rauðvindóttan frá Hjarð-
arholti og grá'an frá Sólheima-
tungu. Ég var svo lánssamur að
ríða honum part af vetri, þegar
Daníel átti hann, og tel ég hann
einn með beztu vekringum, sem
ég hefi komizt í kynni við, og
sama var að segja um annan
gang hjá þeim hesti. Um sama
leyti og D. B. átti „Hvíting“ átti
sá, sem þetta ritar, gráan hest
„Borgfirðing“, ættaðan frá Hvít-
árósi í Borgarfirði; tel ég að
hann hafi gengið næst „Hvít-
ing“, hvað vekurð snerti. Eftir
aldamótin átti Guðm,- Olsen
jarpan hest, einnig úr Borgar-
firðinum, hann var flugvakur og
ágætur töltari. Eftir andlát Guð-
mundar eignaðist Jón Proppé
hann. Þá má ekki gleyma „Gull-
topp“ Þorgríms Guðmundsens,