Dvöl - 01.03.1937, Side 57

D V O L
119
í kofa sínum, heyrðu hjónin stund-
um inn í bæ sinn, að „kusa þeirra“
baulaði aumkunarlega í einveru
sinni, en rokið buldi á kofaskrifl-
inu. Þetta var eina hljóðið frá lif-
andi veru, sem gömlu hjónin
heyrðu, utan þeirra eigin raddir,
og þau hættu alltaf því, er þau
höfðu fyrir stafni og tóku að
leggja hlustirnar við, þegar heyrð-
ist til hennar milli rokhviðanna.
— Veslings skepnan. Hún öskr-
ar alltaf, þegar henni leiðist oghún
vill, að ég komi til sín, sagði gamla
konan. Og svo vafði hún gamalli
skinnjakkadruslu utan um sig,
stiklaði út í snjóinn, að fjósinu og
inn að básnum til þess að masa við
beljuna. Gamla konan sagði henni
margar sögur, klóraði henni um
bringuna, og gældi við hvítu
stjörnuna í krúnu hennar. Og það
var eins og skepnan skildi vinar-
hug gömlu konunnar, hún sleikti
hendur hennar vinalega og kumr-
aði eftir henni, þegar hún fór.
Stundum, þegar vel stóð á, kom
Bergur með kerlu sinni. Og gamal-
mennin spígsporuðu kringum kúna
tímunum saman og töluðu til henn-
ar í gælutón.
— Hún er alveg eins og góður
kunningi, sagði Bergur. Og þau
vildu ekki missa ,,kunningjann“ og
ekki mjólkina.------En að eitt-
hvað slæmt kynni að henda þau
sjálf, datt þeim mjög sjaldan í
hug.
Bergur var sextíu ára að aldri
og konan hans, hún Stína gamla,
tíu árum eldri. Þau voru búin að
búa saman lengi, og vanagangur
lífsins hafði hjá þeim, eins og
öðrum, valdið því, að hugsunin um
dauðann og fallvelti lífsins hafði
alls ekki komizt að. Þessi gamla
kona var enn hraust, þrátt fyrir
háan aldur. Fjörogléttalundhlaut
hún í vöggugjöf og henni fannst
lífið ekki svo afleitt, þrátt fyrir
allt. En Bergur var þögull að eðlis-
fari og oft í þungum þönkum. Því
olli meðal annars líkamleg vanlíð-
an hans. — Gigtin, sem hann fékk
á ferðalögum áður fyrr og við
sjósókn, allan árshringinn svo að
segja, þegar höfuðskepnur lofts og
lagar gengu í skrokk á honum,
gerðu limi hans stjarfaveika, svo
að hann gat varla hrært legg eða
lið. Og þegar þrautirnar urðu lítt
þolandi, neyddist hann til að láta
bólið geyma sig dögum saman.
— Ég hefi nú aldrei legið rúm-
föst, nema þegar krakkarnir
fæddust í þennan heim, sagði
Stína gamla oft. En nú eru þau
horfin út í buskann. En það veit
ég, að ef ég leggst á annað borð,
þá rís ég ekki á fætur aftur.
Bergur las mikið um þessar
mundir. Með gleraugun á nefinu
og Nýja-testamentið milli hnýttra
handanna, sat hann út við glugg-
ann á daginn, er snjórinn lamdi
hann utan, og á kvöldin sat hann
við litla steinolíulampann, en
kveikurinn í honum var allt of
stuttur, það var sparnaðarráðstöf-
un; hann las kapítula eftir kapí-