Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 26

8fi
D V ö L
þess að hefjast handa um undir-
búning jarðarfararinnar.
Allur dagurinn fór í ferðir
fram og aftur milli Rasgouliai
og Nikitskaia. Undir kvöldið var
allt komið í kring, og þá hélt
hann heimleiðis fótgangandi, því
að ökumaðurinn var farinn heim
til sín. Það var tunglsljós þetta
kvöld. Líkkistusmiðurinn komst
til Nikitskaia-hliðsins, án þess að
nokkuð bæri til tíðinda. Rétt hjá
Uppstigningarkirkjunni varð
kunningi hans, Yourko, á vegi
hans. Hann þekkti líkkistusmið-
inn þegar í stað og bauð honum
gott kvöld. Það var orðið fram-
orðið. Þegar líkkistusmiðurinn
kom heim undir húsið sitt, sýnd-
ist honum einhver koma að
garðshliðinu, opna það og fara
inn.
,,Hvað er nú um að vera?“
hugsaði Adrian. „Hver getur nú
átt erindi við mig? Getur það
verið þjófur, sem ætlar að ræna
mig? Eða skyldu stelpufiflin,
dætur mínar, vera að draga
stráka á eftir sér? Ég er hrædd-
ur um. að þetta sé eitthvað grun-
samlegt!"
Og líkkistusmiðnum flaug í
hug að kalla á vin sinn Yourko
sér til hiá'lpar. En í sömu svifum
kom annar maður að hliðinu og
ætlaði inn. en þegar hann sá.
að eigandi hússins flýtti sér í
áttina til hans. nam hann staðar
otr tók ofan bríhyrnda hattinn,
sem hann hafði á hðfðinu, Adri-
an fannst hann kannast við and-
litið, en flýtirinn var svo mikill
á honum, að hann gaf sér ekki
tíma til að athuga það nánar.
„Þér ætlið að finna mig“, sagði
'Adrian og blés upp og niður af
mæði. „Gjörið þér svo vel að
ganga inn“.
„Við skulum sleppa allri kurt-
eisi, kæri faðii*“, svaraði hinn í
dimmum rörni; „þér farið á und-
an og vísið gestum yðar veginn“.
Adrian eyddi engum tíma í
óþarfa kurteisi. Hliðið var opið;
hann gekk upp tröppurnar, og
hinn kom á eftir. Adrian fannst
hann heyra fótatak og manna-
mál inni.
„Hver djöfullinn er á seyði!“
hugsaði hann og flýtti sér inn.
En sú sjón, er mætti augum hans,
olli því, að hann fann til óstyrks
í fótunum, eins og þeir ætluðu
að bregðast skyldu sinni.
Stofan var full af líkum.
Tunglið skein inn um gluggann
og lýsti upp gul og blá andlit
þeirra, innfallnar kinnar, sljó,
hálflokuð augu og hrikaleg nef.
Adrian fylltist skelfingu, þegar
hann sá, að þetta var fólkið, sem
hann hafði jarðað, og gesturinn,
sem kom inn með honum, var
gamli fylkisstjórinn, sem jarð-
aður var í miklu rigningunni. Nú
söfnuðust allir, bæði karlar og
konur. utan um líkkistusmiðinn
og hneigðu sig og beygðu, nema
einn fátæklingsgarmur, sem fyr-
ir stuttu síðan hafði verið jarð-