Dvöl - 01.03.1937, Qupperneq 58

12Ö
b V ö L
tula, en munnurinn hreyfðist hægt
eftir falli orðanna og lítilsháttar
höfuðbeyging gerð eins og til sam-
þykkis því, sem lesið var. Hann
las aldrei upphátt, því að henni
féll það miður. Og hann forðaðist
að ræða sín hjartfólgnustu mál við
konu sína, vegna áhugaleysis
hennar um þau éfni. Stínu gramd-
ist alltaf, þegar Bergur las í bók-
inni. Hún hafði enga tilhneigingu
í þá átt. Hann sagði, að hana
skorti algjörlega „trúna“. En hún
svaraði alltaf: — Mín trú er eins
góð og þín, og þá var hún heldur
gustmikil, gamla konan. En í
hjarta sinu var henni hálf-órótt,
því að hver vissi nema hann hefði
á réttu að standa. En ekki breytti
hún framkomu sinni gagnvart
þessum málum, þótt í seinni tíð
væri hún farin að hætta þrætum við
hann, er á deilurnar leið, til þess
að espa hann ekki. Hún óttaðist
skaplyndi hans, og hún vildi ekki
vekja ófrið innan f jögurra veggja.
Síðasta bylhrinan stóð í níu
daga. Það var með herkjubrögð-
um að vatni varð náð úr brunn-
inum. Og ekki tók betra við, þeg-
ar þurfti að höggva brenni og bera
það inn. Þá var ekki síður erfitt
að fara í fjósið og gefa kúnni og
bera mjólkina úr fjósinu í bæinn.
Það þurfti að moka snjóinn frá
bæjardyrunum, svo að hurðin félli
að stöfum. Vikum saman voru
þessi gömlu hjón urðuð þarna.
Þeim fannst tíminn líða hraðar,
vegna þess að enginn dagamunur
var. Þeim hafði aldrei getað dott-
ið í hug, að þau snjóaði inni svona
lengi, og vonuðu og vonuðu, að
bráðum færi að batna. En samt
urðu sumar klukkustundirnar svo
óendanlega langar, og ógnþrungin
þögn hvíldi yfir þessu aldurhnigna
fólki, sem bjó einangrað í yfir-
fenntum litla bænum sínum. Eitt
kvöldið þvarr brennið, án þess þau
veittu því eftirtekt. Þau gættu
ýtrustu varúðar að láta ekki loga
of oft á lampanum. Þau spöruðu
olíuna á sama hátt og böm nota
uppáhaldsleikföngin sín á helgum
og tyllidögum. — En nú varð
Bergur að fara út í myrkrið og
kuldann og sækja meira brenni.
Hann var lengi úti, og Stínu gömlu
fór ekki að verða um sel inni í
koldimmu herberginu. Henni
fannst klukkustund lióinn og hún
spurði sjálfa sig undrandi, hvað
Bergur væri að gera úti svona
lengi. Og hún varð hrædd eins og
barn, sem er lokað inni í myrkri.
1 þessu hræðilega ástandi fór hún
að umla bænir án afláts, skelfingu
lostin af ósýnilegum óvini, er væri
á njósnum úti. Hún vildi ekki
opna dyrnar og líta út, svo að
kuldinn kæmist ekki inn í anddyr-
ið. Hún vildi ekki heldur kveikja
á lampanum, því að sæi Bergur
það, myndi hann reiðast. En ótt-
inn yfirgaf hana ekki. Hann æsti
ímyndunarafl hennar og loks fór
hún að sjá vofur. Þá þótti henni
nóg komið, og í angist sinni gekk
hún út, lokaði á eftir sér og stóð