Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 4

66
l)
hússeigandinn, sýndi mér herberg-
ið, sem ég gat lengið, og horfði
á mig, meðan ég hugsaöi máiið,
hélt höndunum undir svuntunni
og beit saman hinum sterklegu
kjálkum sínum. Náttúran hafði
ætlazt til, að þessi kona yrði
bátsmaður á seglskipi, en vegna
einhvers misgánings varð hún
þess í stað að veitingakonu. . . .
„Jæja, reyndu að íinna að því,
og sjáðu svo, hvernig fer fyrir
þér, sjóari góður!“, fannst mér
ég geta lesið úr svip hennar. En
þegar ég sagði henni, að ég væri
hæst-ánægður með herbergið, og
borgaði henni viku-leigu fyrir-
fram, þá varð hún mýkri á mann-
inn.
Seinna bauð hún mér að koma
niður og drekka með sér glas af
víni. Þegar við höfðum þjórað
saman góða stund, vorum við orð-
in mestu mátar. Hún fór að segja
mér frá fólkinu,sembjóihjáhenni.
Beint á móti herberginu mínu,
hinumegin við ganginn, bjó mað-
ur að nafni Downey, og frú
Southworth var í stökustu vand-
ræðum með þenna mann; hann
hafði ekki borgað grænan eyri
fyrir síðustu tvær vikur, en þá
missti :hann atvinnuna og hvers-
vegna hún var ekki búin að reka
hann út, var henni sjálfri ráð-
gáta!. . . . Hann hafði bara eitt-
hvað 'við sig, eitthvað, sem hún
gat ekki fyllilega botnað í. . . .
En hvað hann borðaði og
hvernig hahn hélt í sér
lífinu, það gat hún ekki gert
sér minnstu hugmynd um. Hann
sat sýknt og heilagt við glugg-
ann sinn og skar einhverjar
myndir á trédrumb eða horfði út
á ána, niðursokkinn í hugsanir
sínar.... „Ef það væruð þ é r,
sem höguðuð yður svona,“ hélt
hún áfram, „þá væri ég fyrir
löngu búin að kasta yður og haf-
urtaskinu yðar út á götu, en
þessi maður. . . .“ Hún þagn-
aði og hristi höfuðið, eins og hún
fyndi engin orð til þess að lýsa
hugsunum sínum.
Sama kvöldið sá ég Downey
í fyrsta sinn. Hann kom út úr
herbergi sínu, þegar ég var á leið
upp stigann. Hann hélt á dálitl-
um böggli, einhverju, sem vafið
var innan í bréf, og út úr böggl-
inum sá ég detta litla tréspæni.
Hörund hans var gljáhvítt eins
og postulín, og augun voru sokk-
in inn í höfuðið; hrukkurnar í
vöngum hans og enni voru svo
djúpar, að þær sýndust hafa ver-
ið ristar með hníf. Þegar við
mættumst í stiganum, nam hann
staðar og tók um handriðið til
þess að styðja sig. Þá ávarpaði
ég hann og hann leit snöggt upp,
en þegar hann horfði í augu mér,
skildi ég, hvernig á því stóð, að
jafnvel harðsvíraður og ákveð-
inn kaupmaður eins og frú South-
worth gat ekki varpað honum á
dyr. Það var sama sorgblandna
ákefðin í augum hans og stund-
um birtist í augum hunda, sem