Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 68

130
n v ð l
fyrstur í sjóinn og synti undir eins
all-langt út, fullviss þess, að nú
væri hann að styrkja það álit, sem
hann hafði sjálfur skapað sér áð-
ur. Þegar hann sneri við, sá hann,
að Halliday synti meðfram strönd-
inni, en stúlkurnar óðu, dýfðu sér
og skvettu hver á aðra. Venjuleg-
ast hafði hann megnustu fyrir-
litningu á slíku gutli, en nú lét
hann sér það í alla staði vel líka,
því að það sýndi ennþá betur, að
hann var sá eini, sem synti á
nokkru dýpi. En þegar hann nálg-
aðist þær, kom honum í hug, hvort
þær myndu kæra sig nokkuð um
hann, ókunna manninn, inn í sinn
gáskafulla hóp; hann fann til
feimni í nærveru þessarar grann-
vöxnu dísar. Þá kallaði Sabina til
hans og bað hann að kenna sér
sundtökin, og litlu stúlkurnar
fengu honum svo mikið að starfa,
að hann hafði ekki einu sinni tæki-
færi til að aðgæta, livort Stella
veitti honum nokkra eftirtekt. En
allt í einu heyrði hann, að hún rak
upp hræðsluóp. Hún stóð í vatni
upp í mitti, hallaði sér ofurlítið
fram og benti með grönnum örm-
unum í áttina til bróður síns, en
sólarbirtan og óttasvipurinn grófu
hrukkur í vott andlit hennar.
„Sjáið þér hann Phil! Gengur
ekki eitthvað að hoiium? Ó, sjáið
þér!“
Ashurst sá þegar, að Phil var
ekki eins og hann átti að sér.
Hann buslaði og brauzt um í
vatninu, ef til vill í fimmtíu faðma
fjarlægð frá þeim; allt í einu rak
hann upp hljóð, teygði handlegg-
ina upp í loftið og sökk. Ashurst
sá, að stúlkan hallaði sér að hon-
um í örvæntingu sinni, og hann
hrópaði, um leið og hann kastaði
sér til sunds: „Farið þér í land,
Stella! Farið þér í land!“ Hann
hafði aldrei á æfinni synt eins
hratt, enda náði hann í Halliday,
þegar hann kom upp í annað sinn.
Hann hafði fengið krampa, en það
var auðvelt að koma honum til
lands, því að hann brauzt ekkert
um. Stúlkan tók á móti þeim og
þau Ashurst settust sitt hvoru
megin við hann í fjörunni og
nudduðu hann, en litlu telpurnar
horfðu á, skelfdar á svipinn. Von
bráðar fór Halliday að brosa.
Þetta var hábölvað — sagði hann
— alveg hábölvað. Ef Frank vildi
styðja hann, þá gæti hann nú hæg-
lega komizt þangað, sem fötin
þeirra voru. Ashurst bauð honum
öxlina og leit um leið framan í
Stellu; andlit hennar var vott, kaf-
rjótt og társtokkið, en rólegi og
einbeitti svipurinn með öllu horf-
inn; og hann hugsaði: „Ég kall-
aði hana Stellu! Skyldi hún hafa
tekið eftir því?“
Meðan þeir voru að klæða sig,
sagði Halliday stillilega:
„Þú bjargaðir lífi mínu, gamli
vinur.“
„Þú varst skrambi hætt kom-
inn.“
Þegar þau voru klædd, gengu
þau öll upp í gistihúsið, en enn