Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 24

86
DVÖL
Adrian kom sér undir eins í
kunningsskap við hann, því að
þarna var maður, sem hann fyr
eða síðar gat haft eitthvað gott
af að þekkja, og þegar gestirnir
tóku sér sæti við borðið, settust
þeir hvor við annars hlið. Herra
Schultz gekk um beina ásamt
konu sinni og dóttur, seytján ára
gamalli stúlku, sem hét Lotchen.
Ölið flóði í stríðum straumum;
Yourko át á við fjóra, og Adrian
stóð honum í engu að baki, en
dæturnar gættu hinnar fyllstu
kurteisi. Samræðurnar, sem fóru
fram á þýzku, tóku nú að gerast
æ háværari. Allt í einu bað hús-
bóndinn um hljóð og hrópaði
hárri röddu á rússnesku, um leið
og hann tók tappann úr innsigl-
aðri flösku:
,,Skál minnar elskulegu Lou-
isu!“
Kampavínið freyddi. Húsbónd-
inn kyssti konu sína ástúðlega
á blómlegar kinnarnar og gest-
irnir drukku skál ’hinnar elsku-
legu Louisu með mikilli háreysti.
,,Skál minna ágætu gesta!“
hrópaði húsbóndinn og tók tapp-
ann úr annari flösku; og gest-
irnir þökkuðu með því að tæma
glösin að nýju.
Svo var drukkið hvert minnið
á fætur öðru. Skál hvers einstaks
gests var drukkin; þeir drukku
skál Moskvaborgar og margra
þýzkra bæja; þeir drukku skál
allra þeirra félaga, sem þeir voru
í, bæði í heild og hvers pm sig;
þeir drukku skál meistara sinna
og yfirboðara. Adrian drakk af
miklu f'jöri og var orðinn svo
kátur, að hann stakk upp á því,
að til gamans yrði drukkin skál
hans sjálfs. Allt í einu lyfti einn
gestanna, feitur bakari, glasi
sínu og hrópaði:
,,Skál þeirra, sem við vinnum
fyrir, viðskiptavina okkar!“
Þessari uppástungu var, eins
og öllum öðrum, tekið með mikl-
um fögnuði og í einu hljóði. Gest-
irnir skáluðu hver við annan og
heilsuðust; klæðskerinn hneigði
sig fyrir skósmiðnum, skósmið-
urinn fyrir klæðskeranum, bak-
arinn fyrir þeim báðum og þeir
fyrir bakaranum og þannig koll
af kolli. Þegar þessi leikur stóð
sem hæst, sneri Yourko sér að
sessunaut sínum og hrópaði:
,,Svona, kæri faðir, heiðraðu
nú líkin þín með því að drekka
skál þeirra!“
Allir fóru að hlæja, en lík-
kistusmiðnum fannst sér gerð ó-
virðing og varð ygldur á svipinn.
En það tók enginn eftir því, gest-
irnir héldu áfram að drekka, og
það var komið kvöld, þegar þeir
stóðu upp frá borðum.
Seint um kvöldið fóru gestirnir
burt, flestir í ákaflega góðu
skapi. Feiti bakarinn og bók-
bindarinn, sem var í framan eins
og eldrauður bókarkjölur, tóku
Yourko næturvörð á milli sín
og leiddp hann heiíTi.