Dvöl - 01.03.1937, Qupperneq 66

128
1) V u i.
legu framkomu; en brátt var þetta
orðið svo eðlilegt, að það, sem
hann hafði fyrir stuttu síðan horf-
ið frá, varð allt í einu fjarlægt og
framandi. Það kom í ljós, að litlu
stúlkurnar hétu Sabina og Freda;
sú elzta hét Stella.
Eftir litla stund kom Sabina að
máli við hann:
„Heyrið þér, viljið þér koma
með okkur niður í fjöru og veiða
krabba ? — Það ðr agalega gam-
an!“
Ashurst varð hálf-hvumsa við
þenna óvænta vináttuvott og
sagði lágt:
,,Ég er hræddur um, að ég verði
að fara aftur, áður en dagurinn
er úti.“
,,Getið þér ekki slegið því á
frest?“
Það var Stella, sem nú hafði
lagt orð í belg, og Ashurst sneri
sér að henni, hristi höfuðið og
brosti. Hún var mjög falleg
stúlka! Sabina sagði með hryggð-
artón í röddinni: „Þér ættuð nú
að gera það!“ Síðan beindist talið
að jarðhúsum og sundi.
„Getið þér synt langt?“
„Eitthvað um tíu mílur.“
„Ne-ei?“
„Er það?“
„En hvað það er langt!“
Hann sá þrenn blá augu hvíla
á sér og las út úr þeim aðdáun og
hrifningu. Það var þægileg tilfinn-
ing. Svo sagði Halliday:
„Heyrðu, þú verður að dvelja
4Þ
ofurlítið hérna í bænum og fá þér
bað. Þú ættir að vera hérna í
nótt.“
„Já, gerið þér það!“
En Ashurst brosti á ný og
hristi höfuðið. Svo var farið að
spyrja hann út úr um íþróttaaf-
rek hans og þá kom í ijós, að hann
hafði tekið þátt í kappróðri, þeg-
ar hann var í háskólanum, verið
í knattspyrnuliði skólans og unnið
skólahlaupið; og þegar þau stóðu
upp frá borðum, var litið á hann
sem hetju. Litlu stúlkurnar sögðu,
að hann yrði að koma að sjá jarð-
húsið ,,þeirra“. Svo lögðu þær af
stað með Ashurst á milli sín og
létu dæluna ganga, en Stella og
bróðir hennar komu í humátt á
eftir. Jarðhúsið var dimmt og
rakt, eins og öll jarðhús eru, en
það helzta, sem var þar að sjá,
var lítil tjörn og í henni gat hugs-
azt að væru einhver kvikindi, sem
gaman væri að veiða og láta í
flösku. Sabina og Freda voru ber-
fættar og brúnar á fótunum. Þær
eggjuðu Ashurst óspart að koma
út í og hjálpa þeim að leita í
vatninu. Og brátt var hann líka
kominn úr skóm og sokkum. Tím-
inn líður fljótt hjá þeim, sem hef-
ir opin augu fyrir fegurðinni, þeg-
ar litlar, fallegar telpur eru að
leika sér í tjörn, en gyðjan Díana
stendur á bakkanum og tekur
hrifin á móti því, sem veiðist!
Ashurst fann aldrei vel á sér, hvað
tímanum leið. Honum brá í brún,
þegar hann leit á klukkuna og sá,