Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 22

84
D,V Ö L
irlitsferð um sín herbergi, settist
svo við gluggann og fór að hita
teketilinn.
Þeir, sem lesið hafa rit eftir
Shakespeare og Walter Scott,
vita, að báðir þessir höfundar
lýsa greftrunarmönnum sem gal-
gopum og æringjum. cil þess að
mótsetningin verki enn sterkar á
ímyndun vora. En vegna þeirrar
virðingar, sem vér berum fyrir
sannleikanum, getum vér ekki
fylgt dæmi þeirra, og vér neyð-
umst til að játa, að skaplyndi
líkkistusmiðsins, sem um getur í
þessari sögu, var í fyllsta sam-
ræmi við hina dapurlegu atvinnu
hans. Adrian Prokhoroff var
hversdagslega þungbúinn og
hugsandi. Hann opnaði varla
munninn, nema til þess að
skamma dætur sínar, þegar þær
voru iðjulausar og gláptu út um
gluggann á þá, sem framhjá
fóru, eða þá til þess að heimta
okurverð fyrir smíðisgripi sína
af þeim, sem voru svo ólánsamir
— og stundum svo lánsamir —
að þurfa á þeim að halda. Og því
var Adrian eins og venjulega nið-
ursokkinn í þunglyndis-hugsanir,
þar sem hann sat við gluggann
og var að drekka sjöunda teboll-
ann. Hann hugsaði um miklu
rigninguna, sem hafði byrjað fyr-
ir viku síðan, um það leyti, sem
verið var að jarða gamla fylkis-
stjórann.
Margar yfirhafnirnar höfðu
hlaupið, vegna hinnar miklu úr-
komu, og hattarnir alveg misst
lagið. Hann sá fyrir óhjákvæmi-
ieg útgjöld, af því að allar birgð-
ir hans af jarðaríara-klæðnaði
voru gamlar og illa á sig komn-
ar. Hann vonaði, að sér myndi
bætast íyrir tjónið, þegar hún
Trukhina gamla yrði jörðuð, en
hún var kaupmannskona, sem
búin var að berjast við dauðann
í meira en ár. En Trukhina lá
fyrir dauðanum í Rasgouliai, og
Prokhoroff óttaðist, að erfingj-
arnir myndu ganga á bak orða
sinna og ekki senda eftir honum
svona langa leið,. heldur snúa
sér beint til næsta líkkistusmiðs.
Allt í einu hrökk hann upp frá
þessum hugsunum við það, að
þrjú högg voru drepin á dyrnar.
„Hver er þar?“ spurði lík-
kistusmiðurinn.
Dyrnar opnuðust, og inn kom
maður, sem greinilega bar það
með sér, að hann var þýzkur
handiðnarmaður. Hann gekk
glaðlegur á svipinn í áttina til
líkkistusmiðsins.
„Afsakið, heiðraði nágranni“,
sagði :hann á1 þessari rússnesku
mállýzku, sem vér enn þann dag
í dag getum ekki stillt oss um að
brosa að; „afsakið, að ég ónáða
yður. . . . mig langar til að kynn-
ast yður sem allra fyrst. Ég er
skósmiður, nafn mitt er Gottlieb
Schultz, og ég bý hinumegin við
götuna, í litla húsinu hérna beint
á móti. Á morgun er silfurbrúð-
kaupsdagurinn minn, og ég er