Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 23

D V O T,
85
kominn til þess að bjóða yður og-
dætrum yðar að borða með okk-
ur miðdegisverð“.
Þessu boði var tekið með fögn-
uði. Líkkistusmiðurinn bauð skó-
smiðnum að fá sér sæti og
drekka tebolla, og með því að
Gottlieb Schultz var mjög ræðinn
og vingjarnlegur að eðlisfari, þá
hófust brátt hinar alúðlegustu
samræður milli þeirra.
„Hvernig gengur atvinnan hjá
yður?“ spurði Adrian.
„O-jæja, svona og svona“,
svaraði Schultz; „ég sé ekki á-
stæðu til að kvarta. Það er nú
öðruvísi ástatt með vörurnar mín-
ar en yðar; hinir lifandi geta
komizt af skólausir, en þeir
dauðu verða að fá líkkistur, hvað
sem tautar".
„Satt er það“, sagði Adrian;
„en ef lifandi maður-hcfir ekkert
til þess að kaupa skó fyrir, þá er
ekkert við hann að gera, hann
gengur bara berfættur; en dauð-
ur betlari fær sína líkkistu fyrir
ekki neitt“.
Þessu líkt var samtalið milli
þeirra góða stund; að lokum stóð
skósmiðurinn upp og endurnýj-
aði heimboðið, um leið og hann
kvaddi líkkistusmiðinn.
Daginn eftir, á mínútunni
klukkan tólf, komu þau líkkistu-
smiðurinn og dætur hans út úr
dyrum hins nýja bústaðar og
héldu svo áleiðis til nágrannans.
Ég ætla ekki að eyða tíma í að
lýsa kyrtlinum, sem Adrian
Prokhoroff var í eða klæðnaði
þeirra Akoulinu og Dariu, og vík
ég þar frá þeirri venju, sem nú-
tima skáldsagnahöfundar hafa
tamið sér að fylgja. En ég held,
að það væri vert að geta þess, að
þær voru báðar í gulu möttlunum
og rauðu skónum, sern þær not-
uðu einungis við hátíðleg tæki-
færi.
Litla skósmiðsibúðin var full
af gestum, sem flestir voru þýzk-
ir handiðnamenn, konur
þeirra og nánustu ættingjar. Eini
rússneski embættismaðurinn var
Finninn Yourko. Hann var næt-
urvörður og þótt hann væri held-
ur lágt settur meðal embættis-
manna ríkisins, lét húsbóndinn
sér alveg sérstaklega annt um
hann. 1 tuttugu og fimm ár hafði
hann af mestu samvizkusemi
gegnt næturvarðarstarfi í Pogór-
elsky. Þegar hin forna höfuðborg
eyðilagðist í brunanum 1812, þá
eyðilagðist einnig litla gula húsið
hans. En óðar og búið var að
hrekja óvinina burt, reis annað
nýtt á rústum hins gamla, grátt
að lit, með hvítum súlum af forn-
grískri gerð, og Yourko fór aft-
ur að ganga fram og aftur á
verðinum, klæddur í gráa varð-
mannafrakkann sinn og með öx-
ina í hendinni. Flestir Þjóðverj-
anna, sem bjuggu nálægt Nikits-
kaia-hliðinu, þekktu hann, og
sumir þeirra höfðu jafnvel dvalið
í húsi hans nóttina milli sunnu-
dags og mánudags,