Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 29

að uppi verði fótur og fit og
áhuginn eins og eldur til stuðn-
ings góðu máli, ef snertur er
réttur blettur í vitund fólksins, og
svo kemur skínandi hamingjan
eins og af sjálfu sér.
Komið þeirri venju á, að hver
maður, er úr fjarlægð kemur í
kynnisför til átthaganna, ílytji
heim með sér trjáplöntu eða fræ
og festi í jörðu ættsveitar eða
bæjar. Þá ætti venjan haldgóðar
rætur ef spurt væri frétta úr
heimahögum á þessa leið: Lifir
hríslan mín, er hún falleg? Eða
ef bréf enda svona: Ég kemst
ekki sjálfur, en sendi trjáfræ og
kveðjur.
Gefið hverjum útlendumferða-
lang, er skoða vill landið, kost á
að gréiða skatt til íslenzks gróð-
urríkis með því, að sá trjáfræi
sér til fararheilla. Smeygið því
inn í ferðahug hans, að ef hann
laumist framhjá þeirri venju,
muni vættir villa hann, gjár
gleypa hann, Geysir brenna hann
og hengiflug hrapa honum, eða
hann muni annan jafngrimman
ótíma bíða.
Skógræktarfélagið ætti að
selja ,,lukkupakka“ með trjá-
fræjum. Táknrænar myndir ættu
á þeim að vera. Handa fei'ða-
manninum t.d. landslagsmynd og
snotur ferðaósk með innihaldinu.
I þeim ætti að vera vatnshelt
hylki, er stinga má í miða með
mannsnafni. Margir myndu hafa
gaman af að stinga nafninu sínu
hjá fræinu, hvort sem þvíværisáð
í gróðursælar ófærur a Ijöilum,
eða í girta reiti byggðanna.
Ymsir ferðamenn hafa gaman
af að leggja nafn sitt í tóma
flösku, og þykjast þá hafa gert
góða ferð, eða rista það á stofna
og steina. Því þá ekki að leggja
nafnið sitt í jörð hjá viðarfræi,
er vex og verður að háu og hlé-
sælu tré, sem tvítugur sáði til,
en sextugur hyílir sig hjá.
Skógarþrá okkar þarf að
vakna og verða að ástríðu, svo
að allsstaðar sé trjáfræ á boð-
stólum — á götum og greiðastöð-
um, í búðum, bönkum og kirkju-
dyrum. Girtir trjáreitir þyrftu
þá víða að vera. Margur myndi
ganga krók, til að stinga viðar-
fræi í kunningjaleiði í kirkju-
garðinum.
Ef ísland yrði fjölsótt ferða-
mannaland, gætu vaxið hér Yín-
ar- og Rínarskógar, Svíamörk o.
fl. Og flestar þjóðir fyndu hér
trjárpiti með heitum, sem heils-
uðu kunnuglega á gestinn, og
heilluðu hann til að bæta hríslu
við hópinn.
Myndi ekki Vestur-íslending-
um þykja all-gott að eiga hér
heima trjáreiti, sem heimsóknum
þeirra væru helgaðir. Þangað
vikju þeir og færðu móðurmold
sinni trjáplöntu til minja um eitt
eða annað, sem þeim var kært,
og verður ekki flutt um haf
nema af hálfu leyti.
Ef ég man rétt, var það merk-