Dvöl - 01.03.1937, Qupperneq 71

D V Ö L
133
Frank! Það var reglulega fallega
gert af yður!“
„Nú — já, ]iað! Þetta var eins
og hver önnnr vitleysa.“
Fjörlega, einbeitta handtakið
hennar þéttist allt í einu og slakn-
aði svo aftui', jafn-skyndilega.
Ashurst slóð hreyfingarlaus í
tómri stofunni. Það var ekki
lengra síðan en í gærkvöldi, að
hann stóð undir eplatrénu, mitt á
meðal hinna lifandi blóma, hélt
Megan upp við brjóst sitt og
kyssti augu hennar og varir. Og
hann hélt ó: ijál frátt niðri í sér
andanum, moðan endurminningin
fór sem stormhviða um sál hans.
I nótt hefði bað átt að byrja —
lífið með henni, sem óskaði þess
eins, að fá að vera hjá honum!
Og nú yrði lieill sólarhringur að
líða, og meira til, vegna þess að
— hann leit ekki á'klukkuna!
Hversvegna hafði hann stofnað
kunningsskap við þessar saklausu
systur, einmitt þegar hann var að
segja skilið við sakleysið að fullu
og öllu? „En ég ætla. að giftast
henni,“ hugsaði hann; „ég sagði
henni það!“
Hann kveiki i á kerti og fór með
það upp í heröergið sitt, sem var
næst við herb< rgi Hallidays. Hann
heyrði vin sinu kalla, þegar hann
fór framhjá dyrunum:
„Ert það þú, gamli vinur?
Heyrðu, komda snöggvast inn til
mín.“
Hann sat uppi í rúminu, reykti
pípu sína og las.
Ashurst settist við opinn glugg-
ann.
„Ég hefi verið að hugsa um
nokkuð í kvöld, skal ég segja þér,“
mælti Halliday upp úr þurru. „Það
er sagt, að drukknandi menn sjái
allt, sem á daga þeirra hefir drif-
ið. En það gerði ég ekki. Ég held,
að ég hafi ekki verið nógu langt
leiddur til þess.“
„Hvað varstu að hugsa um?“
Halliday þagði fyrst, svo sagði
hann rólega:
„Já, ég var að hugsa um nokk-
uð — dálítið skrítið — um stúlku
í Cambridge, sem ég hefði getað
— þú veizt; ég var feginn, að ég
skyldi ekki alltaf hafa verið með
hugann fastan við hana. En hvað
sem því líður, gamli vinur, þá á
ég þér að þakka, að ég er hérna;
nú hefði ég verið í djúpinu mikla.
Aldrei framar rúm, aldrei ljós;
aldrei neitt framar. Heyrðu, hvað
heldurðu annars að verði um okk-
ur að lokum?“
Ashurst tautaði:
„Við slokknum útaf eins og ljós,
býst ég við.“
„Fú!“
„Kannske flækjumst við eitt-
hvað og flögrum hingað og þang-
að.“
„Hm! Það held ég sé heldur
dauflegt. Heyrðu, ég vona, að
systur mínar hafi komið vel fram
við þig?“
„Já, mjög vel.“
Halliday lagði frá sér pípuna,