Dvöl - 01.03.1937, Síða 10

bak hans beint og það var roði
í hrukkóttu, horuðu andlitinu.
Hann var á sífelldu stjái og
þurfti að snerta á öllum sköpuð-
um hlutum og allt virtist vekja
undrun hans og aðdáun. Fötin
hans voru rennvot og ég sá regn-
dropana sitja á holdgrönnum
hálsi hans og brjósti, en hann
virtist ekki hafa minnstu hug-
mynd um kuldann, eins og nægur
ylur kæmi að innan. Svo settist
hann í stólinn minn og hló hjart-
anlega, ánægjuhlátri hins ham-
ingjusama manns — það var
meiri sálarró í þessum hlátri en
nokkru öðru hljóði, sem ég hefi
heyrt koma úr mannsbarka —
og fór að tala hægt og gætilega
og reyndi að finna nógu einföld
orð til þess að lýsa hamingju
sinni. Hann lyfti 'höndunum og
lagði visna fingurgómana hvern
að öðrum.... „Nú er ég búinn
að finna það, sem ég hefi verið
að leita að!“ sagði hann. ,,Ég
hefi lagt niður hina þungu
byrði!....“
Fyrst í stað talaði hann í sund-
urlausum setningum, en bráðlega
tókst mér að fylgja þræðinum í
sögu hans.... Þegar hann vann
sem afgreiðslumaður í nýlendu-
vöruverzluninni, áðuren égkynnt-
ist honum, hirti hann einu sinni
trédrumb, sem varð á vegi hans.
Hann var á gangi niðri í fjöru
i sunnudagskvöldi og þá sá hann
Inimbinn liggja á sandinum, rétt
í flæðarmálinu. Drumburinn var
gul-brúnn á litinn og ólíkur öll-
um öðrum viði, sem hann hafði
séð. Hann hafði auðsjáanlega
vaxið í einhverju fjarlægu landi
og verið kastað fyrir borð á skipi
af einhverjum sjómanni. Þegar
Downey tók drumbinn upp í
hendurnar og skoðaði hann í
krók og kring, þá sá hann, að
það voru óvenju-greinilegar rák-
ir í viðnum og við nánari athug-
un fannst honum hann getá
greint andlitsmynd í snúnu og
ósléttu yfirborðinu. Þegar hann
tók eftir þessu, settist hann nið-
ur og fór að krota í tréð með
vasahnífnum sínum til þess að
skýra myndina.
Hann sat flötum beinum í ó-
hreinum sandinum og hafði
drumbinn milli fótanna, meðan
hann skar. Fyrir framan hann
var fjörðurinn og dálítil fiara
með rekaspýtum hér og þar,
blikkdósum og ávaxtaberki, en
all-langt að baki hans var verið
að ferma gufuskip, sem átti að
fara um kvöldið. Hið háttbundna
ganghljóð vélarinnar, sem dró
vagnana fram og aftur, barst
dauft og ógreinilega að eyrum
hans og óskýrðist meir og meir,
þar til hann að lokum gleymdi,
hvaða hlióð þetta var, og fannst
það vera brimniður í fjarska. Svo
þegar hann hélt áfram að vinna,
hvarf óhreina, sendna ströndin
líka sjónum hans, en annað og