Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 8

70
D V ö L
tíður gestur hjá honum, en alltaf
var eitthvert afl í honum sjálf-
um, sem rak hann úr einum stað
í annan. Hann vissi bara, þegar
þetta afl lét á sér bæra, að hann
varð að fara burt.
Meðan hann var inni hjá
mér og talaði við mig, gat hann
ekki munað nöfnin á sumum
borgunum, sem hann hafði verið
í. Stundum talaði hann kannske
um staði, „þar sem maðurinn í
tóbaksbúðinni hafði gull í einni
framtönninni", eða „þar sem
veitingakonan var nýbúin að
missa dóttur sína“, og fann þá
ekki muninn á því að tala um
heila borg eða einn af íbúum
hennar.
Eftir því sem árin liðu, varð
erfiðara og erfiðara fyrir hann
að fá nokkuð að starfa. Þá fyrst
fór hann að drekka, svo að
nokkru næmi. í Cleveland í Ohio
kynntist hann þjónustustúlku á
veitingahúsi og þau bjuggu sam-
an um 'hríð — ekki lengur en
mánuð eða svo, skildist mér á
honum — en hann yfirgaf hana
líka. Hún elskaði hann, það var
han'n viss um, og hann hefði ef
til vill fundið hamingjuna í sam-
búð við hana, en svo greip hann
þráin til þess að 'hlaupa burt og
gegn henni gat hann ekki staðið.
Seinna. þegar hann bjó í leigu-
hjalli í Detroit, komst hann f
kynni við mann, sem vandi hann
á eiturlyf og upo frá því lá leið
þfins þröðnm skrefum til glöt-
unarinnar. Hann hætti að lesa
og hætti að hugsa. Hann vann,
þegar hann gat fengið vinnu, en
þess á milli stal hann eða betlaði.
Það var ekkert það til, sem hann
hafði ekki gert, sagði hann, ekk-
ert svo svívirðilegt, að hann
hefði ekki lagt sig niður við
það.... Hann sagði mér frá
þessu rólegur, án þess að breiða
yfir nokkuð eða blygðast sín hið
minnsta, eins og hann væri lækn-
ir að tala um einhvern sjúkling,
sem við báðir skildum, hvernig
ástatt væri fyrir.
Hann hélt, að það hefði verið
eitthvað um þrjú ár, sem hann
drakk og neytti eiturlyfja, og svo
var það einn morgun í San
Francisco, að hann þoldi ekki
við fyrir óbeit og andstyggð á
sjálfum sér, og þá réði hann sig
sem háseta á seglskip. Þessa á-
kvörðun tók hann allt í einu og
hugsunarlaust, en ekki að fyrir-
fram athuguðu máli. Honum
fannst óljóst, að ef til vill myndi
hann finna erlendis það, sem
hann hafði leitað að, en ekki
getað fundið í Ameríku. Vitan-
lega fann hann það ekki, en sjó-
ferðin hressti hann og þegar
hann kom til Bandaríkjanna sex
mánuðum síðar, var löngun hans
í eiturlyf með öllu horfin. Eftir
þetta stundaði hann sjómennsku
reglulega í nokkur ár, eh það
varð naumast sagt, að hann færi
tvær ferðir á sama skipinu.
Svo að lokum gat hann hvergi