Dvöl - 01.03.1937, Blaðsíða 60

122
D V Ö L
lét dæluna ganga, bætti hann
kubbum í ofninn.
— Já, það er gamla lygin, sem
er svo djúpt gróðursett í hjörtu
mannanna, hélt hann áfram. Það
er Satan, djöfullinn og höggorm-
urinn, sem er faðir lyginnar. Hann
lagði sterka áherzlu á hvert orð.
— K$>nan skrökvaði ekki fyrr en
maðurinn, því að maðurinn er
höfuð konunnar, eins og Kristur
er höfuð hins heilaga evangelium.
En þú blekktir mig, þegar þú
kveiktir á lampanum. Og þú
skrökvaðir í hjarta þínu, þegar þú
slökktir á honum, einnig til þess
að blekkja mig. — — Stína gamla
náði smámsaman fullu jafnvægi
hugarfarsins. Hún þekkti Berg,
þegar „prédikunarandinn“ kom
yfir hann, eins og hún nefndi það,
og hún safnaði saman viðarbút-
unum steinþegjandi og tendraði að
nýju eldinn á arninum, og allt lið-
langt kvöldið féll ekki orð frá vör-
um þeirna, en vindurinn þeytti
snjókornunum sem ákafast á
gluggarúðurnar og reykurinn fékk
ekki útrás vegna hamfara veðurs-
ins. Honum sló niður í litla her-
bergið gömlu hjónanna.
Har. Guðnason þýddi.
Gustaf af Geijerstam, sem er höfund-
ur sögunnar hér á undan, var um og
eftir síðustu aldamót einn af allra vin-
sælustu rithöfundum Svía. Hann var
fæddur 5. jan. 1858 og dó 6. marz 1909.
Hann lauk kandídatsprófi í heimspeki í
Uppsölum árið 1879. Fyrsta bók hans,
Grákallt, sem var smásögusafn, kom út
1882.
Geijerstam var um petta leyti i nokk-
ur ár blaðamaður í Stokkhólmi, en síð-
an um skeið starfsmaður við leikhús í
Gaulaborg, en skrifaði jafnframt margar
bækur, einkum skáldsögur. Sögur hans
voru framan af mjög alvarlegs efnis og
jafnvel kenndi í peim nokkurs kulda.
En um 1895 breyttist Geijerstam, að tal-
ið er fyrir gleði og sorgir hjúskapar- og
heimilislífsins, og verða pá bækur hans
hlýjar og fullar af samúð og hluttekn-
ingu víð aðra.
Kemur petta fyrst glöggt íram í barna-
bók, „Mina pojkar“. er út kom 1896 og
hefir hún verið pýdd á islenzku og heit-
ir pá „Drengirnir ínínir". Leikritið
rTcngdapal>bi“ eftir (kannast flestir
einnig við hér heima. „Boken om
lille bror“, sem út Icom aldamótaárið,
hlaui alveg sérstaklega góðar viðtökur
og var gefin út í 14 útgálum á premur
árum.
Gustaf af Geijerstam verður lengi
minnzt sem oins aí ágætustu höfundum
Svía um s. 1. aldamót. Hann er talinn,
á sínum tima, að hafa verið einn af
merkustu boðberum „realismans" og
„naturalismans“ í sænskum bókmennt-
um.
»Hver spilaði á fiðlu meðan Róm
var að brcnna?« spurði skólameist-
arinn. »Hektor«, svaraði einn nem-
andinn. »Nei«, sagði skólameistar-
inn. »Snati pá«, sagði drengurinn.
»Snati'! Hvað áttu eiginlega við með
þessui Pað var Neró«. »Jæja«, sagði
drengurinn, »ég vissi að það var
maður, sem hét einhverju hunds-
naíni«,