Hlín - 01.01.1941, Síða 83

Hlln
81
vissum skilningi. Ef Sigríður hefur átt eitthvað af
þessu, þá vissi það enginn, það var öllum hulið nema
móðurinni, og þó er nú ekki venjulegt, að hún sje
fyrsti ráðgjafinn í málefnum draumalandsins, þótt það
ætti svo að vera. En misskilningur veldur því oftast,
æskan og ellin eiga ekki ætíð samleið. — Milli þessara
mæðgna átti sjer enginn misskilningur stað. Þar var
einn hugur, ein sál.
Ekki þurfti Þorbjörg að horfa upp á það, að dóttir
hennar væri sett skör lægra en aðrar stúlkur hjer, sem
mest voru metnar. — Þótt jafnrjetti væri þá ekki
meira en það þurfti að vera, gætti móðir mín þess
vandlega, að ekki væri gert upp á milli Sigríðar og Ing-
unnar dóttur sinnar, Ingunn var fáum árum yngri en
Sigríður. Þegar eitthvað kom úr kaupstað, sem heldur
þótti til skrauts, var sjálfsagt að skifta því á milli
þeirra Ingunnar og Sigríðar. — Man jeg það, að faðir
minn kom einu sinni með tvö silkisvuntuefni norðan af
Reykjarfirði, þau voru ljósbrún með hvítum doppum,
þessi svuntuefni fengu þær frændsysturnar. En þá var
það nærri einsdæmi hjer, að stúlkur klæddust svo fínt.
Sigríður fór hjeðan rúmlega tvítug, en móðir hennar
varð hjer eftir hjá systur sinni. — Nú, þegar jeg hugsa
um það, finst mjer það stórfurða, að þær skildu geta
skilið, en þó var það svo, og ekki sást að þeim þætti
neitt fyrir því, þrekið og stillingin var svo óvenju mik-
ið hjá báðum. Jeg var unglingur, þegar Sigríður fór, en
vel man jeg eftir því, að Þorbjörg hafði mesta yndi af
því að tala um „Siggu“ sína, eins og hún kallaði hana
ætíð. — Þá sagði hún mjer sögur af því, þegar Sigríður
var barn, hvað hún hefði verið góð við sig, aldrei gert
neitt, sem sjer hefði getað mislíkað. — Frá einu sagði
hún mjer, sem jeg hefi aldrei gleymt. Jeg set það hjer,
þótt það þyki, ef til vill, ekki merkilegt. — Hún sagði,
að Sigga hefði farið illa í rúmi, eins og títt er um börn
6