Hlín - 01.01.1941, Síða 85

Hlín
83
Um kvöldið var hann að tala um, að leiðinlegt væri að
fara svona hratt yfir, og mega ekki gefa sjer tíma til
að heilsa góðum kunningjum. Um leið sagði hann:
„Jeg mátti til með að fara heim að Kirkjubóli og heilsa
henni Sigríði, hún var fyrsti kennarinn minn“. — Hann
sagði þetta brosandi, og það brá fyrir svo björtu bliki
í augunum. Það lá sýnilega eitthvað á bak við þessi fáu
orð og brosið. Jeg skildi þetta ekki fyr en seinna.
Þegar fundum okkar Sigríðar bar saman, sagði jeg
henni frá þessu, þá sagði hún: „Hann er ekki búinn að
gleyma því, þegar við vorum saman í Kollafjarðarnesi,
þó hann væri þá lítið barn“. — Hún sagði að þau faðir
hans og stjúpa hefðu verið honum góð, En fyrst í stað
fanst henni hann vanta ástríki og umönnun góðrar
móður. Þetta þekti hún vel af eigin reynslu, því betri
móður en Þorbjörgu var ekki auðvelt að finna. — Það
gleymdist að láta hann læra bænir og vers og lesa það
á kveldin, áður en hann fór að sofa, eins og þá var
siður. — Þetta fanst Sigríði ekki mega vanta í upp-
eldi barnsins, því það var eitt af því, sem hennar góða
móðir innrætti henni, að mestu jafnframt því að læra
að tala. — Á þetta lögðu allar mæður mikla áherslu.
— Bænarlaus maður, held jeg, að hafi varla verið til á
þeim tímum, eða nokkur, sem vantreysti gildi bænar-
innar.
Einn af merkustu og mestu andans mönnum þjóðar
vorrar getur þess í bernskuminningum sínum, að
„kvernámið“ hafi ekki komið sjer að gagni, þótt móðir
hans kendi honum kverið. — Ennfremur segir hann:
„En hitt man jeg meðan lifi, er hún kom til mín á
kvöldin, þegar jeg var háttaður, ljet mig lesa versin
mín, sem hún hafði kent mjer, og mjer þótti vænt um,
og jeg hafði sjálfur raðað niður, og las einlægt í sömu
röð á eftir faðir vori“. — Svo mun hafa verið um
fleiri, er síðar urðu miklir menn. — Sigríður sagðist
6*