Hlín - 01.01.1941, Qupperneq 87

Hlín
85
henni. Hann var góðmenni, glaður og reifur alla tíð.
Hún var seinteknari, fastari fyrir, en trygg og vinföst.
— Þau áttu tólf börn, átta af þeim komust til fullorð-
insára, hin dóu ung. Heimili þeirra var alla tíð þungt,
því að auk barnanna voru þar stundum fjögur og fimm
gamalmenni. — Þegar Sigríður fór að búa, tók hún
móður sína til sín, þá fór hún hjeðan frá BroddanesJ.
Þótti þá öllum verða skarð fyrir skildi. Það var ekki
laust við, að þetta stóra heimili setti niður. Aldrei man
jeg eftir, að gamla baðstofan væri eins tómleg og dag-
inn, sem Þorbjörg fór. Það var eins og hún hefði farið
með megnið af heimilisgleðinni með sjer. Ekki var það
þó af því að hún væri svo gáskafull eða kát, nei, en
hún átti svo mikið af þessari rólegu gleði og geðpýði,
sem lýsti upp, ekki einungis hennar innri mann, heldur
alt umhverfið. — Við burtför hennar fanst mjer eins
og kipt hefði verið einni máttarstoðinni undan veglegri
stórbyggingu, sem lengi hafði staðið með sæmd og
prýði. — En mest misti þó litli drengurinn, sem hafði
verið undir umsjón hennar, og sofið hjá henni síðustu
árin, eftir að dóttir hennar fór, hún hefði ekki getað
verið honum betri, þótt hún hefði átt, hann sjálf. —
Gömul kona var hjer á bænum um þetta leyti, hún var
biluð á geðsmunum, stundum brjáluð. Hún ráfaði eirð-
arlaus um bæinn og raulaði í sífellu: „Mikill er skaði
að missa þann, sem mest er gleði og yndi“.
Þorbjörg var hjá dóttur sinni það sem eftir var æf-
innar, og átti góð og friðsæl elliár. Hún dó 1917.
Þegar lifið er örlátt á gæðin sín, þá er viðbúið að
það heimti stórar fórnir. Það er líklega lögmál þess. —
Þau Grímur og Sigríður höfðu öðlast í ríkum mæli
það sem mest er um vert í þessum heimi': Ágætt
mannorð, vinsældir allra, sem þektu þau, og mannvæn-
leg börn.
Þau voru ekki hátt sett í lífinu: Matthildur, systir