Hlín - 01.01.1941, Side 109

107
Hlín
kaffi hafa þau verið sólgin í. — Það er eitthvað bogið
við þessar matarvenjur barnanna, og ske kynni að
læknar ættu hjer nokkra sök á.
Mjer finst, að á sama tíma sem þeir, vafalaust með
rjettu, bannfæra neysluhæfni sumra fæðutegunda, þá
ættu þeir að leggja áherslu á, að fólkið notaði mun
meira en nú er gert sumar auðfengnar, innlend-
ar matartegundir, sem eru skilyrðislaust heilnæmi
og þróttgjafi mannlegum líkama. — Vil jeg í þetta
skifti aðeins nefna harðfiskinn. Hann hefur frá ómuna
tíð, eða síðan land bygðist, verið einn af fremstu fæðu-
tegundum íslensku þjóðarinnar, og gefist með þeirrí
prýði, að ekki þarf um að deila nje á að villast.
í fám dráttum vil jeg nú gera grein fyrir skoðun
minni og reynslu, hvað snertir neytslu og notkun þess-
arar hollu fæðu, harðfiskjarins, ef ske kynni að athygli
einhvers mætti að honum beinast.
Fljótlega eftir að jeg setti saman bú og stofnaði
heimili, og á mig fjell skylda að brauðfæða vaxandi
fjölskylduhóp ásamt verkafólki, varð mjer það ljóst,
að bú mitt mætti engan tíma árs án harðfiskjar vera.
— Jeg sá að börnunum var hann lífsnauðsyn til þroska
og heilsustyrks, en okkur, þeim fullorðnu, var hann
afl- og orkugjafi. Jeg fullyrði ekki, en mjer er nær að
halda, að það, hve jeg, drengir mínir og vinnupiltar
seigluðum oft áfram löngu og þrauterfiðu dagsverki,
hafi verið mikið að þakka harðfisksneyslu okkar. Og
það, hve börn mín hafa komist til fullorðinsára án
nokkurra tannskemda eða meltingarkvilla, þakka jeg
að miklu leyti harðfiskinum, sem þau borðuðu stöðugt
í uppvexti. — Ekki dreg jeg það í efa, að nokkuð það,
sem íslensk húsmóðir á í búi sínu eða búri jafnist á
við góða, vel meðfarna nýmjólk, enda frá henni komn-
ir gæða-rjettirnir skyr og smjör, þó held jeg enga fjar
stæðu að skipa góðum harðfiski á borð með slíkum