Morgunn - 01.12.1924, Síða 27

MORGUNN
137
Stafirnir voru: 65.
Eg þóttist segja við manninn minn:
„Þetta er víst númerið mitt. Eg skal muna, að það er 65
en ekki 63.“
Mér fanst tölustafurinn 5 vera svo líkur 3, aS eg varð að
aðgæta þetta grandgæfilega. Eg glaðvaknaði og lá þannig litla
stund. Satt að segja fanst mér, að draumur þessi mundi vera
auðráðinn.
Þá bregður svo undarlega við, að mér virðist baðstofan
verða þaklaus, svo að eg sá upp í blátt himinlivolfið.
Og enn blikar þar, í gullnum aftanroða, talan 65.
Eg get ekki annað en gert mér í liugarlund, að þessi
draumur og vökusýnin bendi til einhvers, sem fram við mig
eigi að koma. Ef svo lcynni að fara, að eitthvað það kæmi fyr-
ir, sem skynsamlegt yrði að setja í samband við töluna 65, þá
verður ekki um það að villast, að þetta liafi mig dreymt og
þetta hafi eg séð. 1 því skyni segi eg frá þessu.
Fjarhrif.
Haustið 1903 bjuggum við í Holti á Kjalarnesi. Maðurinn
minn var ferðbúinn til Reykjavíkur, ætlaSi að flytja þangað
bátsfarm af heyi og mó, sem pantað hafði verið hjá lionum.
Kvenfólk var sjaldan á ferð með þess konar farmi, enda voru
mótorbátar ekki í förum um Hvalfjörð og Kollafjörð á þeim
tímum.
Það var búiS að bera á skipiS, og eg var gengin að mín-
um vanalegu búverkum. Veður var ískyggilegt. Eg átti von á
manni mínum á hverju augnabliki, til þess að taka eitthvað
smálegt, sem eg ætlaSi að senda til bæjarins.
Alt í einu kemur sú knýjandi löngun inn í huga minn til
þess að fara til Reylcjavíkur, sem eg gat með engu móti ráðið
við. Eg átti alls ekkert erindi þangað. En það var eins og sál
mín yrði fyrir einhverjum aflstraumi, er beindi allri liugsun
minni og löngun í þessa einu átt. Eg varS, bókstaflega sagt,
algjörlega aflvana og lagði frá mér verkiS, settist niður og