Morgunn - 01.12.1924, Blaðsíða 68

178
MORGUNN
að ná heim til bæja. En eg varð að sækja móti veðrinu. Þeg,-
ar eg var kominn það langt, a'5 eg átti eklci eftir nema stekkj-
arveg heim að bænum að Kolstöðum, sá eg, að eg mundi ekki
hafa þrek til þess að komast alla leið, af því a5 eg varð að'
ganga á móti veðrinu. Auk þess var upp í móti. Eg afréð
því að grafa mig í fönn. Þetta var undir hól, þar sem mikilL
skafl hafði safnast. Lá eg þar nokkurn tíma. Yar þá komin
svo mikil fönn yfir mig, að eg gat ekki gert gat gegnumi
skaflinn með prikinu, sem eg hafði til þess að ganga við..
Mig tók mjög að syf ja. Þá heyri eg, að einhver segir við mig::
„Hér máttu ekki vera, góöi minn, því að hér deyrðu.“ Þetta.
varð til þess, að eg reif mig upp úr skaflinum og af stað
undan veðrinu. Kvísl var skamt frá hólnum og datt eg á
fjóra fætur, er eg kom í hana. Þó komst eg yfir hana, jafn-
vel þótt hún væri full af krapi. Þá var og komin nótt og:
myrkur mikið, bæði af bylnum og næturdimmu. Eg vissi samtr
á hvaða leið eg var. Ætlun mín var að reyna að hitta haga-
hús frá Gilsbakka. Þau voru kölluð Hraunhús. En eg var á.
milli vonar og ótta, hvort mér mundi takast þetta. Yetling-
unum hafði eg týnt í skaflinum. Skóinn af hægra fæti hafðf
eg mist, er eg var að ösla yfir kvíslina. Þar sem eg fór um
voru götutroðningar. Klaki var á þeim, en ekki sterkari en
svo, að hann brotnaði niður öðru hvoru og datt eg því ofan
í þá. Þá tók eg eftir því, að eg hafði mist skóinn, af því
að sokkurinn var alt af að fara niður um mig. Eg var að>
reyna að toga liann upp um mig, meðan eg gat. En svo tók;
mig mjög að kala á höndum. Og þar kom að, að eg varð að
hætta að reyna að halda uppi um mig sokknum. Kastaði eg'
honum, er eg gat ekki komist í hann, af því að hendurnar-
voru orðnar svo frosnar. Gekk eg þá á berum fætinum, sem
sárið var á.
Leið mín hafði legið fram hjá hlíð. Var því elcki vand-
ratað, ef veðrið hefði ekki verið eins afskaplegt. En nú var
eg kominn að enda lilíðarinnar og þurfti að krækja fyrir læk,
er var á milli mín og húsanna og rétt hjá þeim. Settist eg
þá niður. Datt mér þá í hug, hvort sá, er lét mig heyra til