Morgunn - 01.12.1924, Blaðsíða 64

.174
MORGUNN
hjá þeim. Kom þangað rnaSur, er Jósef hét, og kona hans
GuðríSur. Yar eg hjá þeim annað ár, og leið vel.
Nú var eg orðinn fjórtán vetra. En ekki var farið að
kenna mér, enda var það varla hægt, af því að eg var orð-
inn mjög veikur. Ilafði eg fengið allmikinn bjúg og var blá-
leitur mjög í frarnan. Var eg því líkari „negra“ en hvítum
manni. Allur var líkami minn með hörðum þrimlum og rauö-
um blettum um holið.
Mér var komið fyrir aö Brekkubæ á Akranesi. Hjónin þar
hétu Jón Gissursson og María Jónsdóttir. Konan lét slrrifa sjúk-
dómslýsingu mína eöa gerði það sjálf, eg man ekki glögt hvort
heldur var. Ilún sendi svo mann sinn suður á Strönd til
Lárusar læknis Pálssonar. Lárus sagði, að eg væri í raun og
veru vonarpeningur og kvað liann veiki mína liafa komið af
illri meðferð. Ráðlagði hann mér að drekka pela af tjöruvatni
á fastandi maga og hafa baun í báðum fótum og svo tjöru-
plástur yfir baununum. Sagði hann, að eg mætti ekki hafa
nokkurn gang og sízt af öllu vaðal.
Nú var farið eftir þessum ráðleggingum. Batnaði mér
stórum og breyttist dag frá degi. Eg hvítnaði í framan og
þrimlarnir runnu af mér og svo bjúgurinn.
Eg fluttist svo frá Brekkubæ og að Miðvogi á Akranesi.
Þar hafði eg vaðal mikinn, af því að eg var þar smali. Viö
það vernsaði mér. Fóru að koma kaun á hendur og tær. Leið
þá ekki á löngu, unz eg tók að missa bein, bæði úr liöndum
og fótum. Vil eg geta þess, að Lárus læknir hafði sagt, að
svona mundi fara, ef eg yrði að hafa mikinn vaðal eða vosbúð.
Síra Jón Benediktsson í Görðum var þá prestur á Akra-
nesi. Ilann lilutaðist til um það, að reynt yrði að kenna mér
eitthvað, til þess að unt væri að koma einhverju nafni á upp-
fræðslu mína, svo að eg yrði fermdur. BaS hann Einar í
Miðvogi að reyna að kenna mér. Móðir Einars var hjá hon-
um og ekkju þeirri, er hann bjó með. Þessi aldraða kona
tók það að sér að reyna að kenna mér kverið. Gerði hún þaö
með þeim hætti, að hún las mér hverja grein, hvaö eftir ann-
að, þangað til eg hafði numið hana. Dáist eg mjög að þolin-