Morgunn - 01.12.1924, Síða 45

MORGTJNN
155
varpa þeim klæðum trúarinnar nú frá sér. Þér óttist, að mál-
efni Krists og kirkjunnar standi hætta af öllum þessum breyt-
ingum. Yður finst t. d. alveg óhugsanlegt, að vér séum aiS fá
sams konar vissu fyrir upprisu látinna ástvina vorra og kon-
urnar fengu — og lærisveinarnir síðar — fyrir upprisu Krists.
Eg skil yður og hræðslublandinn kvítia yðar. Þetta er erfitt
mál í fyrstu. Eg efast ekki um, að þér komið með ilmjurtir
yðar af elsku til Krists. — En andspænis yður stendur annar
flokkur, sem braut af sér þá hlekki, er trúarlærdómarnir sumir
voru orðnir þeim, en hefir öðlast sömu eilífðarvissuna og þér
á öðrum leiðum. Og nú fyllir nýr fögnuður hjörtu þeirra, af
því að þeir hafa fengið öruggari grundvöll undir trú sína
en þeir höfðu nokkuru sinni vænst a'S geta fengið. Þeir koma
líka út að gröf Krists með sínar ilmjurtir: allar hinar nýju
og björtu vonir sínar. Nú skilst þeim miklu betur en nokkuru
sinni fyr, hve dýrlegur hann var og er, sem með upprisu sinni
„leiddi í Ijós lífið og óforgengileikann." Efar þú, að þeir eigi
og til elsku og lotning og komi út að gröf hins upprisna af
tilbeiðsluþrá? Gretið þér ekki allir — úr bá'öum flokkunum —
staðið með samúð kringum gröf hans? í raun og veru er
lítið undir skoðununum komið; trúarlærdómarnir sundra oft;
en elskan sameinar æfinlega. Eitt er yklíur sameiginlegt: kær-
leikurinn til Krists. Fyrir hann lögðuð þér af stað með ilm-
jurtirnar. Eg er sannfærður um, að þessir tveir flokkar eiga
eftir að mætast í bróðurhug. Og það verður elskan til Krists,
sem jafnar alt það, sem jafna þarf. Og upp af bræðralagi ykk-
ar og elsku ykkar beggja til Krists rís framtíðarkirkjan —
hærri, fegurri, bjartari, hlýrri en kirkja nokkurrar kynslóðar
hefir enn verið. Trúarlærdómamir munu þar ráða litlu. And-
legar staðreyndir koma í þeirra stað og verða leiðarljósin. En
Krists-elskan verður andriunsloftið í þeirri kirkju. Þegar
þekkingin á eilífðareðli voru er orðin eign allra og allir gera
sér ljósa tilveru æðri veralda, þá sldljum vér, hve óendanlega
lítið vér vitum, hvílík börn vér erum, með fáeinar skeljar í
fjörunni við úthaf ófundinna sanninda. Þá hættum vér aö
amast við stöðugri leit að nýrri þekking. Þetta framfaraspor