Morgunn - 01.12.1924, Qupperneq 77

M ORGUN'N
187
~vel, þótt stundum virðist iiitt eða þetta skorta á, til þess að
við séum ánægðir Hann tengir stundum saman þá þræði, er
virSast slitnir. Einn slíkan þráð hefir liann knýtt í lífi mínu,
þar sem mér hefir auðnast að hjálpa barni, er átti þá konu
fyrir langömmu, er var ein þeirra lcvenna, er reyndist mér
mjög ástúðleg og nærgætin, þegar eg var barn og upp á náS
og miskunn manna kominn, og er auk þess bróðurdóttir stúlk-
unnar, sem eg gat um hér að framan.
Sœmundur Stefánsson.
.Athugas. ritstjórans.
Mælst hefir verið til þess, að Morgunn léti þess getið, að
framanrituð ritgjörð er ekki liingað komin vegna löngunar
höf. til þess að láta á sér bera, heldur fyrir átrekaða beiðni
próf. Har. Níelssonar. Vér göngum að því vísu, að ritgjörðin
verði lesin með mikilli — sennilega óvenjumikilli — samúð.
Hún er svo merkilegt skjal. Ilún sýnir oss, hve menningar-
skorturinn hefir verið mikill sumstaðar á uppvaxtarárum
.sjúklingsins, og hve mikið minstu smælingjar liafa orðið að líða
fyrir þann skort. Líklegast hafa þjáningar þessa manns orðiS
enn meiri fyrir þá viðkvæmni, er venj ulega fylgir hinum sálrænu
hæfileikum. Enginn vafi er á því, að hann hefir verið þeim
gæddur í töluvert ríkum mæli. En hugnæmast er í vorum
augum ánægjan og sálarfriðurinn, sem kemur fram í þessari
ritgjörð — eftir annað eins líf. Þar, eins og svo oft endra-
nær, virðist sannast hið fornkveðna, að síðastir verði stund-
um fyrstir.