Morgunn - 01.12.1954, Qupperneq 12

90
MORGUNN
inn, sem til þeirra kom og við þá talaði — sagan um her-
sveitirnar himnesku, er lofuðu Guð og sögðu: „Dýrð sé
Guði í upphæðum, friður á jörðu og velþóknun yfir mönn-
unum“.
Ekkert ævintýrið var furðulegra en þetta. í engu var
tilbreytnin meiri. Sum hin voru ef til vill stórfelldari, en
jafnframt nokkuð ægileg. En yfir þessu var einhver undur-
samleg heiðríkja, hvort tveggja í senn: tignarleg alvara
og barnsleg blíða.
Og svo var eitt allra merkilegast við þetta ævintýr.
Mamma sagði, að þetta hefði við borið í raun og veru. Þetta
væri sönn saga. Á þeim árunum veitist erfitt að greina
sundur sannreyndir og ímyndanir. Og víst er um það, að
ekki var neinn örðugleiki fyrir barnssálina að trúa þessu
sem sannri sögu.
'Ég vona, að enginn misskilji mig. Þegar ég nefni frá-
sögu þessa ævintýr, er ég ekki að neita því, að hún hafi
gerzt, heldur geri ég það til þess að benda á, að hún er svo
einstök í sinni röð, viðburðirnir, sem þar er sagt frá, svo
óvanalegir, að barnssálinni verður eðlilegt að telja hana
með þeim flokkinum, þótt hún trúi því að frásagan sé sönn
saga. Barnið heyrir talað um engla, en það sér þá ekki; og
þegar það spyr þá fullorðnu, hvort þeir hafi nokkurn tíma
séð engla, þá fær það alltaf sama svarið: „Nei — þeir sjást
ekki nú á tímum; þeir sáust fyrir löngu, löngu, löngu —
þeir sáust þegar Jesús fæddist, og englar komu til hans.
En það er svo afar langt síðan“. „Sjást þeir þá aldrei
núna?“ spyr barnið. Og svarið verður aftur ,,nei“. Og
barninu finnst undarlegt, að Guð skuli ekki eins senda
engla til mannanna nú á tímum eins og fyrir löngu, löngu
síðan. Nú fá börnin aðeins að sjá engla á myndum, eink-
um í ævintýrabókum. Það er því ekki neitt undarlegt, þótt
sagan þessi haldi sig í huga vorum innan um ævintýrin.
Hún er ævintýralegasti viðburður mannkynssögunnar,
sem við þekkjum. Og hún hrífur hugann með sama töfra-
mættinum og fegurstu ævintýr.