Morgunn - 01.12.1954, Qupperneq 40

118
MORGUNN
hún gat verið dálítið afundin og háðsk í svefntalinu, sem
aldrei kom fyrir í vöku.
Oft var reynt að ná því upp úr henni í svefntalinu, sem
hún annars vildi ekki segja. Varðist hún sem hún gat að
svara, en henni var angur að slíku, og bað hún stundum
vinkonu sína á bænum að setjast á stokkinn hjá sér og
verja sig fyrir spurningunum. Það var einhvern tíma fyrir
sumardaginn fyrsta, að stúlka vildi láta Solveigu segja sér,
hvaða sumargjöf hún fengi frá þeim eða þeirri. Stúlkan
vissi, að Solveigu væri það kunnugt. Stúlkan ól á spurn-
ingunum, en Solveig varðist: ,,Ég má ekki segja þér það“.
— „Þú mátt ekki spyrja mig“. — „Það er ósköp lítið“. —
„Ég get falið það í lófa mínum“, og um leið kreppti hún
hnefann. Meira fékk stúlkan ekki. En gjöfin var nálhús.
Einhver var svo ónærgætinn við Solveigu, að fara að
rifja upp raunir hennar og spyrja hana um faðerni að
barninu, sem hún eignaðist. Hún komst þá ákaflega við
í svefninum, og varð þá sköruleg og einbeitt í svarinu: „Ég
á að standa öðrum reikningsskap á því en þér“.
Eitt var það í háttum Solveigar, að hún stóð í föstunni
af mikilli alúð og alvöru. Var þrásækilega reynt til að fleka
hana til þess í svefni að brjóta föstuna, en aldrei mun það
hafa tekizt, að fá hana til að nefna kjöt eða flot. Einu sinni
var henni bruggað mjög lævíst ráð. Hún söng og kvað ekki
síður í svefni en í vöku, og kunni undrin öll af andlegum
og veraldlegum ljóðum. Og nú voru Tistransrímur uppá-
haldið hennar. Þar eru siglingavísur í einni rímunni, þar
sem eitt erindið byrjar svo:
Alfons sér hvar FLOTinn fer.
Á þessu átti hún að flaska, og nefna með því „flot“.
Siglingavísurnar fjórar, sem á undan fara þessu erindi,
eru vel hafandi yfir hjá Sigurði Breiðfjörð . . .
Solveig sleppti sér alveg í svefninum við kveðskapinn.
Þá tók við erindið, sem gildran var í. Hún hélt áfram:
Alfons sér hvar . . .
Þá stóð í henni. Þar var veggur fyrir: Sér hvar . . . Svo