Morgunn - 01.06.1965, Side 72

66
MORGUNN
mig. Ég gekk því aftur fyrir stýriðhúsið og opnaði káetu-
hurðina. En þá brá mér heldur en ekki í brún.
Þykkur reykjarmökkur gaus upp á móti mér og káetan
full af svælu, svo ekki sá handaskil og vart hægt að ná and-
anum. Ég brauzt niður í ofboði og komst að raun um, að
svælan stafaði frá steinolíuofni þar á gólfinu. Var það mitt
fyrsta verk að grípa hann og kasta honum út á þilfarið. Síð-
an fór ég að reyna að vekja þá Tómas og Hans. En það ætl-
aði ekki að ganga greiðlega. Tómas komst þó fljótlega til
meðvitundar og bjargaðist upp á þilfar, en Hans fékk ég
ekki vakið. Hljóp ég þá fram í hásetaklefann, vakti strákana
í ofboði og bárum við síðan Hans meðvitundarlausan upp á
þilfar. Veltum við honum þar fram og aftur, unz hann rakn-
aði við. Náðu báðir sér aftur furðu fljótt, er hreint sjávar-
loftið hafði leikið um þá og fyllt lungun.
Enginn vafi er á því, að báðir mennirnir hefðu kafnað í
hinni eitruðu svælu frá ofninum, ef flautan hefði ekki kall-
að á mig upp á þilfarið og beinlínis vakið þá hugsun hjá mér
að opna hurðina að káetunni. En hver barg lífi þeirra með
því að blása í flautuna?
SérkenniLegur draumur.
1 maímánuði 1943 dreymdi mig eftirfarandi draum:
Ég þóttist vera staddur í skógarrjóðri afarstóru. Voru
þar víðir vellir og sléttir. Á völlum þessum hafði skipazt í
fylkingar ógrynni hermanna, og voru þeir í mjög mismurj-
andi herbúningum. Ekki þekkti ég frá hvaða þjóðlöndum
herir þessir voru, nema ég kannaðist við enska herbúning-
inn. Fremstur í þeirri fylkingu slóð Mr. Churchill, og var
hann mér auðþekktur af myndum.
1 miðju rjóðrinu stóð afarstórt tré, margir faðmar að um-
máli, að mér fannst. En greinar þessa mikla viðar voru allar
brunnar og sjálfur stofninn sviðinn og svartur af sóti. —
Skyndilega þótti mér sem ægilegri eldingu lysti niður í stofn-
inn. Klauf hún hann að endilöngu alveg niður í gegn. Féll