Morgunn - 01.12.1975, Qupperneq 19

ERINDI
121
örlaga. Og mikið af óróleika nútímans er fálm eftir æðri mark-
miðum, grunur um að fleira sé til en þessi efnisheimur, að
nám og næði séu verðlaun, sem æðri eru markmiðum hvers-
dagslífsins.
Margskonar áreynsla manna og kapphlaup um ytra fánýti
eru mistök, sem brjóta niður siðferðisþrek þeirra og lama
lifsþróttinn.
Og lítum vér skynsamlegum augum á þann stórbrotna þátt
alverunnar, sem er lífið sjálft, þá virðist það að sönnu óeðli-
legt, ef það er einasta bundið þessari einu, ófullkomnu veröld.
Hebreska trúarskáldið, sem mér er svo títt að vitna til, fer
þessum orðum um altækan kærleika Guðs:
„Hvert get ég farið frá anda þinum, og hvert flúið frá
augliti þínu? Þótt ég stigi upp í himininn, þá ertu þar, þótt
ég gerði undirheima að hvílu minni, sjá, þú ert þar.
Þótt ég lyfti mér á vængi morgunroðans, og settist við hið
izta haf, einnig þar mundi hönd þín leiða mig og liægri hönd
þín halda mér. Og þótt ég segði: „Myrlcrið hylji mig, og
ljósið í kring um mig verði nótt, þá myndi þó myrkrið eigi
verða þér of myrkt og nóttin lýsa eins og dagur, því að myrk-
ur og ljós eru jöfn fyrir þér.“
I þessum orðum ómar strengur trúar og fullvissu um eilífa
handleiðslu Guðs á hörnum sínum, sem nær út yfir gröf og
dauða.
Hún er ekki einasta bundin við jarðneska tilvist mannsins,
heldur einnig eilífa lífið, í hendi Guðs.
Engin öld rennur svo, að spurningin um lífið knýi ekki
dyra hjá öllum þorra hugsandi manna.
Og við henni gefur Kristur oss þetta svar, sem heimurinn
þekkir svo vel.
„Ég er upprisan og lífið, hver sem trúir á mig, mun lifa
þótt hann deyi.“
Þessi orð eru flutt yfir moldum þeirra, sem af jarðneskum
heimi fara, og eru sannkallaður siguróður lífsins.
Páskasólin og páskaboðskapurinn skín í gegnum þau og
varpar geislum vona, fullvissu og trúar inn á jarðneskt til-
8