Ný saga - 01.01.1988, Qupperneq 77

tvennum ársverkum fyrir
tölvuritara til að halda áfrarn
að slá þessar heimildir inn á
textaleitarforrit.
Af því að ég talaði um að
þetta væru í kringum 100.000
bls. þá reiknaði ég út að það
væru u.þ.b. tíu ársverk fyrir
tölvuritara að slá þetta inn.
Við getum reiknað með að á
næsta ári verðum við búin
með einn þriðja af þessu. En
það verður að sýna það á
skjánum sjálfum hvað hægt er
að galdra fram miklar upplýs-
ingar með þessum forritum.
Það er bara allt annað líf. Eins
og þið kannski vitið hefur
Þórður Tómasson í Skógum
nánast verið ráðinn af land-
búnaðarráðuneytinu til þess
að skrifa um íslenska búnað-
arhætti sambærilegt rit við ís-
lenska sjávarhœtti Lúðvíks
Kristjánssonar. Þetta kom
nokkuð seint til sögunnar og
allt of seint. Lúðvík þurfti að
vinna að þessu í 50 ár, en það
er hugsanlegt að með þessu
hjálpartæki sem tölvan er,
með textaleitarforritinu, verði
hægt að vinna þennan ára-
fjölda upp.
/ framtíðinni gæti þetta þá
veríð þannig að menn tengd-
ust tölvunni, heimildabank-
anum?
Það er tæknilegur mögu-
leiki, en þá kemur bara aftur
að því sem ég var að segja að
þarna gæti komið upp bæði
lagalegur og siðferðislegur
vandi, sem þarf að setja ein-
hverjar reglur um. Það er eins
og með hagstofuna, það eru
vissar upplýsingar sem hún
gefur ekki nema gegn ein-
hverri skriflegri yfirlýsingu
um í hvaða tilgangi þetta verði
notað.
Að lokum: Hver eru í
stuttu máli helstu vandamál
við söfnun þjóðhátta og
munnlegra frásagna?
Það er í fyrsta lagi að fá fólk
til að taka þátt í þessu. Eins og
áður sagði finnst mörgum að
þau hafi ekkert að segja. I
öðru lagi segja þau að þau geti
ekki skrifað. Og svo segja þau
að þau muni ekki vel. Þetta
eru frumerfiðleikarnir.
Reynslan er eiginlega alltaf sú
að takist manni að yfirvinna
þessa vanmetakennd hjá fólki
þá eru þetta yfirleitt alveg
prýðis heimildir. Og þau
skrifa miklu betur en við ger-
um almennt nú á dögum, bæði
hvað varðar skrift, frágang,
stíl og efnistök og hafa frá
ýmsu að segja.
Ég hef tekið eftir því að þeir
stúdentar sem verið hafa að
spyrja fólk eða vinna úr þess-
um gögnum, þeim finnst
ótrúlegar sumar lýsingar bara
frá því um 1930. Þau trúa því
illa að ástandið hafi verið
svona. Og fyrir slíkt fólk eru
þetta merkilegar uppgötvanir.
Ungt fólk heldur oft í fyrstu
að hér sé þessi eilífi barlómur í
gamla fólkinu, „það var nú
annað hér áður fyrr“. En það
sér að þetta er ekki bara raus í
einni gamalli ömmu heldur
var þetta sama sagan hjá
mörgum. Þá fer fólk loks að
trúa þessu, og þá er þetta eins
og annar heimur.
Ungt fóik heldur oft í
fyrstu ad hér sé þessi
eilífi barlómur í
gamla fólkinu, „þad
var nú annað hér
áður fyrr".
EÞB/RM
fcr
75