Akranes - 01.10.1957, Blaðsíða 4

1 2. Pétursbréfi 3.3—8) segir svo m. a.:
„Þietta skuluð þér þá fyrst vita, að á
hinum siðustu dögum munu koma spott-
arar .... og segja: „Hvað verður úr fyr-
irheitinu um komu hans? Því frá því
feðumir sofnuðu stendur allt við sama
eins og frá upphafi veraldar? .... En
svo hætir postulinn við og segir: „En
þetta eitt má yður ekki gleymast, þér
elskuðu, á5 einn dagur er hjá Drottni
sem þúsund ár og þúsund ár sem ieinn
dagur“. (sbr. Ds. 90.4).
Skv. þvi er þá í augum Drottins enn
aðeins tæpir tveir dagar síðan Kristur
flutti spádóm sinn. Þetta segir Nýja
testamentið, að oss megi ekki gleymast í
sambandi við orð Krists um dómsdag og
endurkomu hans. Ekki mun oss gleymast
það, því á það erum vér minnt í þjóð-
söng voruim.
En þrátt fyrir þetta litur fjöldi manna
svo á, sem orð Krists um þetta efni séu
svo óskiljanleg og fjarlæg hugmyndum
vorum, að þar sé ekki mark takandi á.
En hefir það ekki alltaf verið svo um
hið ókomna, að það hafi verið fjarlægt
þeim hugmyndum, sem vér höfðum gert
oss áður en það kom fram?
Hefir það ekki verið svo um hin ytri
efni, hvað þá um hin andlegu?
Gátu svo margir gert sér það í hugar-
lund fyrir 50 árum, sem ler áþreifanlegt?
Hvað mætti ekki telja upp margt af þvi,
sem nú er ýmisst orðið hversdagslegt eða
alkunnugt, en talið var ekki aðeins ó-
mögulegt, heldur óhugsanleg fjarstæða
fyrir 50 áoun? — Og eru þó 50 ár sann-
arlega ekki langur tími í augurn þess
manns, sem horfir til baka yfir þau ár.
Hvað getur þá ekki orðið áþreifanlegt
síðar, af því, sem nú er fjarlægt vorum
eigin hugmyndum eða talið óihugsanlegt?
Eitt er það m. a., sem áður hefir verið
talið óhugsandi, en nú er ekki orðið hugs-
un vorri fjarlægara en svo, að til eru
menn, sem gera ráð fyrir því.
Fyrir 50 árum trúðu menn á endalausa
og ómælanlega framför mannkynsins.
Ekki aðeins i tækni og afköstum heldur
í réttlæti og jöfnuði, mannúð og hvers
konar dyggðum.
Menn trúðu því, að mannkynið ætti
framundan sívaxandi sæludaga með æ
meiri þroska og hvers konar framförum.
Nú ler aftur hins vegar svo um skipt, að
víðar en í einum stað heyrist ráð gert fyr-
ir þeim möguleika, að fremstu og fram-
faramestu kynflokkar mannkynsins tor-
tími sjálfum sér eða deyi út mitt i fram-
förunum.
Þetta gefur tilefni til spumingar: Verð-
ur hann þannig sá dómsdagur, sem koma
skal? Að tækni og afrek mannlegs hugvits
og snilligálfu verði vopn i liöndum mann-
legrar syndar til að tortíma mannkyn-
inu. Getur það hugsazt, að eins og þús-
und ár eru sem einn dagur hjá Drottni,
eins eigi ihinn mikli og efsti dagur Drott-
ins að ná yfir það timabil, sem syndin.
í sínum margvíslegu myndum, þarf til
þess að láta allar þær ógnir koma fram
á þessu mannkyni, sem um er spáð?
Vér vitum það ekki. Vér getum aðeins
sagt: Hver hefir þekkt huga Drottins
eða hefir verið ráðgjafi hans?
Himu verður ekki neitað, að hugsanir
þessu svipaðar hafa komið fram i huga
margra þeirra, sem þó byggja ekki skoð-
anir sínar á Ritningarinnar orðum. En
er ekki þetta sláandi? Að menn skuli
koma þannig svo að segja úr tveim átt-
um og sameinast þó um náliega sömu
niðurstöðu?
Út frá orðum Krists í Nýja testment-
inu hafa menn öld fram af öld predikað
um dómsdag. En þó um það 'hafi verið
predikað, þá hefir sú predikun ekki að
jafnaði fest rætur í skoðan manna eða
208
AKRANES