Akranes - 01.10.1957, Blaðsíða 12

ihlut hans. Grátlegt er til þess að vita,
að annar eins trúmaður og trúarskáld og
séra Einar skyldi ekki vera svo efnum
búinn, að hann gæti staðið í skilum,
er hann fékk Guðbrandsbiblíu, þegar
hún kom út. En hún varð honum fjár-
hagslegt ofurefli, enda var hún dýr. Bisk-
up lánaði honum eitt eintak, en prestur
seldi það, líklega vegna fjárskorts. Segist
herra Guðbrandur einhvers staðar hafa
fengið hjá séra Einari upp í biblíuna
„hest, 1 hundr., ekki meir“.
Séra Einar var tvíkvæntur, og var síð-
ari kona hans nokkuð biluð á geðsmun-
um, og kom sú veila fram í ýmsum af-
komendum þeirra. Séra Einar átti fjölda
barna og virðist hafa verið góður og ást-
ríkur heimilisfaðir, enda orti hann mörg
kvæði til barna og lét það vel. Eftir-
farandi línur úr einu kvæði hans sýna
hve vel hann kunni að meta böm og
hugsunarhátt þeirra:
Ekki fœri eg eldri mönnum óðinn þenna.
Bömunum þykir mér bezt að kenna,
sem böguna hverja læra nenna.
Hefir líklega hvort tveggja verið: að
séra Einar hefir verið afbragðs kennari,
og svo hitt, að skólafargan og námsleiði
vorrar aldar hafa þá ekki verið komin til
sögu til að drepa niður námsgáfur og
fróðleiksfýsn barnanna.
Oddur Einarsson fékk skjótan frama.
Hann varð biskup í Skálholti 1589, og
stóð þá ekki lengi á því hjá honum að
greiða götu föður síns. Tók biskup óðara
hann og allt skyldulið hans, alls 16
manns, suður í Skálholt og ól önn fyrir
öllum hópnum heilan vetur, sem var
auk þess erfiður. Þá veitti hann föður
sínum Hvamm í Norðurárdal, en skamma
stund hafði séra Einar það brauð, því að
haustið eftir veitti herra Oddur honum
Eydali í Breiðdal, sem talið var eitt bezta
216
prestakall á Austurlandi, Jafnframt varð
Einar prófastur í Múlaþingi og hlaut
fleiri fríðindi. Það hefir vitardega ekki
dregið úr trú hans á handleiðslu drott-
ins, að svo vel og giftusamlega réðst
fram úr bágindum hans og barna hans.
Séra Einar Sigurðsson sat Eydali til
dauðadags, 15. júlí 1626. Dauðadægur
hans var í samræmi við lund hans og
skapferli, friðsælt og bjart yfir því. Hann
embættaði síðasta sunnudag, sem hann
lifði, var á fótum síðasta daginn, kraup
á kné við rúmstokkinn sinn um kvöldið
og baðst fyrir, steig upp í rekkjuna og
hneig út af og var þá látinn.
Séra Einar var afkastamesta skáld síns
tíma. Hann var Matthías aldar sinnar,
trúarskáld, og létt var honum sporið í
skáldskapnum. Hann hefir ort ógrynni af
Ijóðum og eru þau að langmestu leyti
guðrækilegs og andlegs efnis, heilræði,
biblíurímur og sálmar. Þó hefir hann
ort stöku kvæði annars eðlis. Hann orti
til dæmis einna fyrstur Islendinga ætt-
jarðarkvæði. Þar birtist oss vel hin
bjarta og vongóða lífsskoðun hans, þvi
að hann fer ekki eftir venjunni að for-
mæla landinu og spá þvi ófarnaði, hann
bendir hins vegar á kosti þess og for-
da'mir ekki skóginn vegna fölnuðu lauf-
blaðanna:
.... þvi oftlega hefir jnig angrið hitt,
að Island margir hæða.
En móðurjörð er mér svo kæi',
mig hefir langað, guð minn skær,
að geta þess allra gæða.
Jökull, sandur, aur og grjót
er hér mestur á landi,
blásin öll í burtu í'ót,
þó byggðin viða standi,
ég kann þar ekki mæla á mót,
þó margar raunir grandi,
því angrar mig það oft til sanns,
að enginn talar um gæðin lajids,
það er hinn mesti vandi.
AKRANES