Akranes - 01.10.1957, Side 48

Vestmannaeyingar reru nokkra róðra,
fóru enda með þungar netatrossur austur
undir Ingólfshöfða og fengu sæmilegan
afla. 1 þessu felst viðurkenning þessara
sjósóknara á því, að sækja verði fiskinn
þangað sem hann er í sjónum, vilji menn
á annað borð höndla hnossið.
Nú í vertíðarlokin ber margur sig að
vonum illa yfir aflaleysinu. En er yfir
nokkru að kvarta? Vertiðarafli hefir allt-
af öðru hvoru brugðizt hér við land, allt
síðan í landnámstíð. Erlendir hotnvörp-
ungar hafa þvergirt fyrir fiskigengd inn á
grunnmiðin, segja menn. Það hafa er-
lendir veiðiþjófar og fiskræningjar, fyrst
duggarar og síðar botnvörpungar, gert
um margar aldir. En framferði þessara
sjóræningja nú í sævaralmenningnum,
hefir brugðið upp skýrari mynd en
nokkru sinni áður af aleyðing þessara
ránsvarga á fiskimiðunum við Island i
náinni framtið.
En hefir þetta orðið Alþingi hvöt til
þess að tryggja íslenzkri útgerð fiskimið-
in við Grænland, sem Islendingar eiga
þó með sama rétti og fiskimiðin hér við
2<52
land? En þau mun síðar verða upp urin
en fiskimiðin við Island, m. a. vegna
þess, að þau em fjær sjóborgum Norður-
álfu og taka yfir mikið flæmi og em
langtum auðúgri en fiskimiðin hér.
Hefir alþingi og islenzk stjómarvöld
gert nokkuð til að breyta því ríkjandi
ástandi, að Islendingar séu réttlausastir
allra þjóða á sínu eigin landi, Grænlandi,
og á sínum eigin miðum við strendur
þess?
Það er ekki nýtt að vertið bregðist, og
þá er það eigi heldur nýtt að tap sé á is-
lenzkri útgerð. I meira en heilan tug
ára hefir verið samfleitt tap á útgerðinni
hvert einasta ár! Bjargráð stjómmála-
mannanna hafa verið þau, að klípa krón-
umar í sundur, gera þær smærri og
smærri, ræna úr vösum allra þeixra, sem
eiga fé í krónum og margfalda með þvi
dýrtiðina í landinu, og binda útgerðinni
með því um leið æ þyngri bagga. Þessi
leið er fær og verður þvi eflaust farin,
þangað til peningagildi seðlanna borgar
ekki prentunarkostnað þeirra. Þetta loka-
takmark isiðspillingarinnar nálgast nú óð-
fluga, ef verðgildi krónunnar nú er orðið
lítið meira en ca. 5 aurar. En þegar þetta
fjármálasvind] er á enda og hefir runnið
sitt skeið, munu menn vakna af værum
blundi og sjá, að til þess aS útgerSin beri
sig, þarf h.ún afi hafa starfsgrundvöll og
afla svo mikils fiskjar, aö sá afli standi
undir tilkostnaSinurn.
Það er engin nýjung, að vertíð bregð-
ist. En það er nýtilkomið, að geta ekki
fengið bjargræði úr sjó nerna fáa veður-
hörðustu og dimmustu mánuði ársins.
Meðan samkeppnisþjóðir vorar stund-
uðu veiðar sínar á árabátum og voru
bundnar við heimahafnir og heimamið,
og þan vom undir sömu sök seldar og
við, gat þetta einnig slampast af hér. En
svo breyttist þetta. Samkeppnisþjóðir vor-
AKRANES