Akranes - 01.10.1957, Blaðsíða 14

til dæmis um eitt fegursta kvæði hans:
Kvœ8i af stallinum Christi, sem kallast
Vöggukvœði:
Emanúel heitir hann,
herrann minn enn kæri.
Með visnasöng eg vögguna ]nna hræri.
Nóttin sú var ágæt ein,
í allri veröldu ljósið skein,
það er nú heimsins þrautar mein
að þekkja hann ei sem bæri.
Með vísnasöng eg vögguna þina hræri.
1 Betlehem var það bamið fætt,
sem bezt hefir andar sárin grætt,
svo hafa englar um það rætt
sem endurlausnarinn væri.
Með visnasöng eg vögguna þina hræri.
Fjármenn hrepptu fögnuð þann,
þeir fundu bæði guð og mann,
i lágan stall var lagður hann,
þó lausnarinn lieimsins væri.
Með visnasöng eg vögguna þina hræri.
Lofið og dýrð á himnum hátt
honum með englum syngjum þrátt,
friður á jörðu og fengin sátt,
fagni því menn sem bæri.
Með visnasöng eg vögguna þina hræri.
1 Betlehem vil eg nú vikja þá,
vænan svein i stalli sjá,
með báðum höndum honum að ná,
hvar að eg kemst í færi.
Með visnasöng eg vögguna þina hræri.
Betlehem kallast kirkjan svinn,
kórinn held eg stallinn þinn,
því hef eg mig þangað, herra minn,
svo heilræðin að þér læri.
Með visnasöng eg vögguna þina hræri.
Upp úr stallinum eg þig tek,
þó öndin mín sé við þig sek,
barns mun ekki bræðin frek,
bið eg þú ligg mér nærri.
Með visnasöng eg vögguna þina hræri.
Örmum sætum eg þig vef,
nstarkoss eg syninum gef,
hvað eg þig mildan móðgað hef,
minnstu ei á það, kæri.
Með visnasöng eg vögguna þina hræri.
Þér geri eg ei rúm með grjót né tré,
gjarnan læt eg hitt í té,
vil eg mitt hjartað vaggan sé,
vertu nú hér, minn kæri.
Með visnasöng eg vögguna þína hræri.
Umbúð verður engin hér,
önnur en sú þú færðir mér,
hreina trúna að höfði þér
fyrir hægan koddann færi.
Með visnasöng eg vögguna þina hræri.
Á þig breiðist elskan sæt,
af öllum huga eg syndir græt,
fyrir iðran verður hún mjúk og mæt,
miður en þér þó bæri.
Með visnasöng eg vögguna þina hræri.
Skapaðu hjartað hreint í mér
til herbergis, sem sómir þér,
saurgan allri siðan ver,
svo eg þér gáfur færi.
Með visnasöng eg vögguna þina hræri.
Hér birtist hrífandi viðkvæmni og ást-
úð. Vér sjáum fljótt, að ekki er það ein-
göngu trúartilfinning, sem liggur að baki
kvæðisins. Það lýsir að visu innilegri
trú, en afstaðan til Krists er önnur en sú,
sem vér sjáum oftast hjá skáldum þessar-
ar aldar og þótt víðar væri leitað. Skáld-
ið sér ekki Jesú-bamið eingöngu sem guð-
legt bam í hátíðlegri fjarlægð helgisagn-
anna. Hér er ekki snefill af ofstækistrú,
sem setur ótta, vítiskenningu og eilífa út-
skúfun í öndvegið. Hér er mildi, ást og
ylur. Gegnum ljóma kvæðisins sjáum vér
ástríkan, islenzkan föður, sem lýtur nið-
ur að yngsta barni sínu, glóhærðum
sveini i vöggunni. Hann tekur son sinn
upp og lætur vel að honum. I augum
barnsins sér hann annað bam, sem hann
218
A K R A N E S