Akranes - 01.10.1957, Blaðsíða 10

Séra Sigfúsi er þimgt i huga, þegar
hann yrkir uni fátækt og ranglæti, sem
hann sér víða koma fram í heiminum og
líka koma niður á honum sjálfum. En
hann huggar sig dálítið við það sama og
lítilmagninn hefir oft gert, nefnilega það,
að í dauðanum verði loks allir jafnir,
hvort sem þeir voru hátt eða lágt settir
í lífinu. Þetta sama kemur meðal ann-
ars greinilega fram hjá Bólu-Hjálmari,
og þá oft á fremur fruntalegan hátt. Hjá
séra Sigfúsi er þessi skoðun bundin í
fágaðan og fínlegan húning, lil dæmis i
ljóðlínunni: „Eru þeir burtu núna,“ sem
er viðlagi í kvæði „um veraldarinnar
liofmennsku“ “.
Horskir menn, sem lieimsins mekt
liöfðu sér mest til búna,
en l>að þykir mér undarlegt:
eru ]>eir burtu ntina.
Við liöfðingskap og hópadrátt
hjartað mannsins verður kátt,
liorfist nú til hamingju brátt
að hafa svo marga kúna.
— Eru ]>eir burtu núna.
Voru menn, og vissa eg ]>að,
volduglegir i hverjum stað,
höldafjöldinn hneig þeim að,
heimurinn og Fortuna.
— Eru þeir burtu núna.
Þeirra tist og lánið allt
lofaðist meir en þúsundfalt,
livað mætti það verða valt,
þeir völdu ríka frúna.
Svo virðist sem séra Sigfús hafi haft
horn í síðu þeirra manna, sem öfluðu sér
auðugra kvonfanga. I þessu kvæði segir
hann til dæmis um stórbokkana, sem
hann kveður um: „ . . . . Þeir völdu rika
frúna“. Og i kvæðinu, sem fyrr var vitn-
að i: „.... höfðingskvenna kisturnar
komu þeim ekki að gagni par“. Ef til
vill tekst einhverjum fræðimanninum að
skýra til hlítar, hvers vegna séra Sig-
fúsi er svo mjög í nöp við ríkiskonur og
lítt la:rða stórpresta.
En þótt séra Sigfús hafi ort slikar
ádeilur, sem hér eru tilfærðar, er þó
mestallur annar skáldskapur hans guð-
rækilegs eðlis og hvatningar til góðs lif-
ernis. Þótt skáldskapnum sé oft, markaður
þröngur bás, þá dylst það þó oftast nær
ekki, hvar góðskáldin fara, þótt miðlungs-
rímararnir stígi aldrei nema lestaganginn
á sömu slóðum. 1 strangguðrækilegum
ljóðuin á séra Sigfús það til að bregða
fyrir sig breiðum og lifandi likingum.
sem skera sig úr.
f einu kvæði sinu, „Hugraun", líkir
hann heilögum anda og áhrifum hans við
sólina og skin hennar. Frásagnargleði
skáldsins Ijómar þar út úr hverri ljóð-
línu, og verður þessi kafli kvæðisins
óvenju skemmtilegur:
.... lieilags anda megn og mátt
mynda eg þvi við sólar liátt,
augliti heims er ávallt kátt,
ef hún það verma na-ði.
Menn og skepnur ganga um grund
]>á gleðinnar stund
glóir á lauf og sæði.
Fuglar loftsins flykkjast ]>á
og fögrum syngja eikum á,
skógdýr leika furðu frá,
framar en eg kann greina.
flr djúpinu renna fiskar fljótt
og fögnuð þenna merkja skjótt,
bjartan daginn sem bliða nótt
ber þeim fátt til meina,
hafa þeir sér til yndis allt,
því ekki er kalt,
einnig sand og steina.
Þegar sólar birtu ber
á blankan tum og skiragler,
á kvennaskara og kóngaher,
kaupskip, segl og reiða,
guðvefspell og glæsta höll,
grænan lund og sléttan völl,
steindan múr og stra'tin öll,
stál og lilju breiða,
214
AKRANES