Akranes - 01.10.1957, Blaðsíða 26

Svo Veraldarsöguna, sem út er komið,
sem kostaði 4 ríkisdali og 2 mark, Skím-
ir og fleiri kver. Við flytjum ekkert með
okkur nema fatnað og bækur.
Nú á þessari stundu er verið að gefa
okkur vegabréf, eru þau á ensku og svo
íslenzku, undirbúin og prentuð og skrifað
í eyðumar. Fáum við að borga allan far-
areyri sjó og landveg núna strax. Sömu-
leiðis fáum við fyrir silfur, sem við höf-
um afgangs, gull hér, áður við förum.
Viegabréfið er gefið alla leið til Milvauke
i fylkinu Visconsin, því þangað er heitið
ferðkmi. Þetta sama borgar- og fylkisnafn
skerum við á kistu okkar og kúffort og
nafnið okkar fyrir ofan. Lengra er enn
ekki komið sögunni.
Kveð óg þig svo með konu þinni. Ósk-
um allrar sannrar lukku og blessunar hér
stundlega og annars heims eiliflega. Kona
mín og bömin kveðja ykkur bæði hjón
sömu ástar og blessunaróskum, en samt
vona ég, ef við lifum fyrir guðs náð nokk-
ur ár enn, að þetta verði ekki okkar sein-
asta kveðja.
Þinn ógleymanlegur.
Þórður Ámason.
Annað bréf skrifað Guðmundi Guð-
mundssyni, eldra, á Sámsstöðum. Hann
var föðurbróðir Þórðar.
Glasgow á Skotlandi, 1. júlí 1873.
Elskuiegi góði frændi.
Alúðlegustu þakkir fyrir góðan greiða
og alúðlegar móttökur síðast.
Frá Reykjavík skrifaði ég Daniel á
Fróðastöðum og Páli á Hallkelsstöðum,
það sem þá var liðið á ferð okkar, en það
býst ég við, að þú hafir fengið að sjá.
Frá Reykjavík var lagt af stað á Jóns-
messudag, 24. júní. Það var líka minn
57. afmælisdagur. I sex sólarhringa vor-
um við á leiðinni til Granton á Skot-
landi. Fengum alltaf bezta veður, þurrt
lygnt og bjart. Gufuskipið, sem var litið
jámskip, var fremur ganglítið, nema þeg-
ar kaldi var, svo að segl urðu brúkuð.
öndverðlega var gert ráð fyrir 4 daga
ferð. Flestir urðu veikir, meira og minna,
af sjósótt. Guðrún kona min varð hvað
lökust. Hún lá í niminu og gat ekki á
fætur stigið og á engu nærst i sjö daga.
Ég held ég 'hafi verið einna skástur. Ég
spjó aldrei, en var þó skrambans daufur
og magnlaus. Aðbúnað höfðum við á skip-
inu litinn, eins og við mátti búast, her-
bergið var dimmt og þröngt og hitavella.
Þó lygnt væri, var þó alltaf kvika og tals-
vert rugg á skipinu. Þetta jók sjósóttina.
Skot'land sáum við fyrst á laugardags-
morgun. Um kvöldið sigldum við með
norðurströndinni i bliðu og björtu veðri.
Þá var fögur sjón að horfa á land upp.
Ströndin var viða girt standbergi, víða
sléttu og lóðréttu eins og múrveggur.
Sums staðar höfðar, sem nokkuð sköguðu
frá, og sást þá ekki upp á landið, en á
milli var ströndin iægri og hallaði að sjó
og blasti vel við, þar mátti sjá margan
bæ fagran og stórhýstan. Þó voru kot-
bæir innan um, allt var rennislétt með
umgirtum háum og þráðbeinum girðing-
um, en ekrurnar hver við hliðina á ann-
arri, ferskeyttar, sumar dökkgrænar eða
Ijósgrænar, sumar glóandi og gular eins
og af sóley, aðrar rauðar, á sumum mold-
arlitur, eins og nýsánar.
Á milli Skotlands og Orkineyja var
farið fyrir Skagann eftir mjóu sundi.
Síðan var leiðin til landsuðurs og þegar
lengra kom með landi til hásuðurs og
alls staðar norðarlega á Skotlandi, sem
við komum til, heitir Ghurro, á islenzku
gæti hanm heitið Þórshöfn. Þar var land-
ið slétt og fagurt umhverfis. Þar kom til
okkar á höfninni fiskimenn á báti og
230
AKRANES