Læknablaðið - 01.12.1934, Blaðsíða 7

LÆKNABLAÐTÐ
109
Af greinum eftir a<5ra en jiessa f>rjá, er ein grein eftir bónda úr Rangár-
vallasýslu, tvær greinar eftir S. Bjarnhéðinsson, ein ritger'S eftir Sig. Pét-
ursson (’allívðufyrirlestur) og grein eftir Bj. Ólafsson augnlækni. Rit-
ið hætti áður en greinin var komin öll.
,,Eir“ var og átti i fyrsta lagi eða eingöngu að vera albýÖlegt rit, eða
m. ö o. alls ekki að fást við annað en alþýðleg efni. Læknar gátu ekki
sótt þangað eða miðlað þfir öðrum læknum neinni fræðslu um sin einka-
mál eða vísindaleg efni. Ritið er ætlað almenningi eingöngu, læknum ekki
nema til þess að skrifa í það. Ekki svo að skilja, að læknar hefðu ekki
einnig gott af að lesa margt, sem þar stó'S, en það var ekki nóg til þess
að festa áhuga lækna við blaðið, enda svna undirtektir lækna það ljóslega.
Læknar gera ekkert til þess að greiða því veg. Það er gefið út og skrifað
svo að segja eingöngu af tveim mönnum. ,,Eir“ var „alþýðlegt rit um heil-
brigðismál“, það var of einhliða. Þetta var annar gallinn.
Fyrra árið kom ,,Eir“ út mánaðarlega, siðara árið átti það að koma út
einu sinni á ársfjórðungi. Það verður ætíð álitamál. hvort sé henpilegra.
En það, sem við vitum að fullu var, að síðara árið komst mesta óregla á
útkomuna og að það kom út eftir dúk og disk. Og fyrirtæki, sem l>yrja
með óreglu, eiga skamt eftir ólifað.
,,Læknahlaðið“ fylgdi alveg gagnstæðri stefnu. Það var cinaöngu œtlafi
lakntnn. Nú verða menn að gæta að, hvernig til þess er stofnað og meðal
hvaða manna. Það er ekki áhugi lækna alment, sem hrindir því af stað,
heldur er það gefið út af einum manni og stofnað af honum. Læknar norð-
an- og austanlands voru margir eldri menn og flestir héðan frá skólanum,
undan hendi gömlu læknanna, sem ekki höfðu miðlað þeim svo vkja miklu
af þessum nvju straumum. sem voru að ryðia sér til rúms i læknisfræð-
inni. Blaðið gefur út vel lærður og áhugamikill Kaupmannahafnarmaður.
sem flytur þeirn þessa nýju strauma. Þeir kunna ekki við sig á þessu svelli
og draga sig i hlé. Þeir koma sér ekki að bví. að fást neitt við skriftir
i hetta blað. Þeir eru hreint og beint hræddir við hað, að alt verði rekið
ofan i þá i næsta blaði og þeir verði sér hara til háðungar. Þeir halda sér
við sína trú og það er að mörgu levti rétt af þeim. Það er betra að kunna
litla kverið. heldur en að grauta i því stóra. Undirtektirnar með að stvðja
hlaðið aktivt voru þess vegna mjög lélegar, eins og eg hefi sýnt. En þeim
þótti auðvitað hlaðið fróðlegt og gott og vildu gjarnan, að það héldi áfram,
sem sást meðal annars á þvi, að þeir skoruðu á ritstj. að halda því áfram.
Við útgáfu ritsins var lika það að athuga, að það var hektograferað,
upplagið ekki nema 20 exemplör eða svo. Ritið gat því ekki orðið alment
meðal allra lækna, gat að eins náð til lækna i Norður- og Austuramtinu.
Það var þvi frá byrjun dauðadæmt, ef nokkur læknir skarst úr leik.
Svo var ]^að einnig litið, svo að ef nokkuð hefði verið skrifað að ráði,
hefði það ekki getað fullnægt þörfinni. En að prenta það, gat varla ver-
ið að ræða um, þegar áskrifendur voru að eins 15—20.
Alt har að sama hrunni, svona blað gat ekki horið sig.
Svona fór þá með háðar þessar tilraunir. Eins og við höfum séð, var
hvorug þeirra gallalaus, svo það verður vart sagt með neinni vissu, að
það hafi eingöngu strandað á því, að málið ekki var tímabært nú, eða er
yfir höfuð nokkur þörf á slíku blaði ? Síðara atriðinu vil eg svara með
orðum þeirra manna, sem stóðu að ,,Eir“ og ,,Læknahlaðinu“. 1 formál-