Læknablaðið - 15.04.1996, Síða 14

274
LÆKNABLAÐIÐ 1996; 82
Table I. Risk factors of myocardial infarction.
Age Sex Smok- Hyper- ing tension DM Family history Chol. HDL
Patient #1 57 Male No Yes No Yes 7.01 0.84
Patient #2 62 Male Quit Yes No Yes - -
Patient #3 44 Male Yes Yes No Yes 5.98 0.84
Patient #4 42 Male Yes No No Yes 6.43 0.58
Patient #5 57 Female Yes No No Yes 5.33 1.17
Mean age 52.4
Tablc II. Echocardiography and ejection fraction (EF) after PTCA.
Time EF %
post PTCA post PTCA Hypokinesia
Patient #1 1 day 58 Inferior wall
Patient #2 4 months 51 Paradoxical septum movement
Patient #3 4 months 56 Apical
Patient #4 4 days 60 None
Patient #5 8 days 70 None
(tafla I) og einn var með sögu sem gæti bent til vitnað til sýna að betri árangur er af tafarlausri
óeðlilegrar tilhneigingar til blóðsegamyndun-
ar. Sá sjúklingur var sá eini sem fékk fylgi-
kvilla, blóðsega í ganglim og sá eini sem fékk
síðkomin endurþrengsli og var endurvíkkaður.
Samdráttarhæfni vinstri slegils var í öllum til-
fellum lítið skert eftir kransæðastífluna. Að
meðaltali mældist útstreymisbrot 59% með
ómskoðun en eðlilegt er að það sé yfir 60%
(tafla II). Allir fengu sjúklingarnir kransæða-
stífluna rétt fyrir eða í dagvinnutíma. Meðal-
tími frá byrjun verkjar til byrjunar meðferðar
var rúmar tvær klukkustundir (ein til tvær og
hálf klukkustund). Hjá þeim þremur sjúkling-
um sem komu á bráðamóttöku liðu að meðal-
tali 23 mínútur frá komu til byrjunar meðferð-
ar (20-30 mínútur).
Sjúklingarnir sem við höfum sagt frá hefðu
flestir þurft að bíða eftir innlögn í nokkrar
vikur til kransæðamyndatöku og kransæða-
víkkunar síðar og verið frá vinnu mestan hluta
biðtímans. Ljóst er að legudagar spöruðust hjá
flestum þeim sem hér er sagt frá. Sjúkrahús-
dvöl var að meðaltali innan við 12 dagar ef frá
er talinn sjúklingur 2 sem þurfti kransæðaað-
gerð nánast í beinu framhaldi víkkunar. Búast
má við að heildarlegutími hefði verið lengri
eða 15-17 dagar ef innlögn hefði þurft á ný til
þræðingar og víkkunar. Tími frá vinnu hefði þá
einnig orðið lengri en raun varð á.
Tafarlaus kransæðavíkkun er viðbót í
vopnabúrið við meðhöndlun bráðrar krans-
æðastíflu með yfirvofandi hjartadrepi (16).
Niðurstöður ýmissa rannsókna sem áður er
kransæðavíkkun en af segaleysandi meðferð.
Tafarlaus víkkun leysir brýnan vanda þeirra
sem ekki er unnt að gefa segaleysandi meðferð
vegna frábendinga og þegar segaleysandi með-
ferð heppnast ekki. Sjúklingar sem áður voru
hraustir, hafa fárra klukkustunda sögu um
brjóstverk og hjartalínurit sem bendir til bráðr-
ar stíflu í einni kransæð einkum ef hún nærir
framvegg hjartans, hafa sennilega mest gagn af
meðferðinni. Annars konar aðdragandi eða
fyrri kransæðasaga eru ekki frábendingar frá
tafarlausri kransæðavíkkun og ber að meta
slíkt í hverju tilviki. Eldri sjúklingar sem hafa
mesta hættu á heilablæðingum við segaleys-
andi meðferð hafa einnig mikið gagn af tafar-
lausri víkkun.
Eins og fyrr er getið eru til gögn um kostnað,
sem benda til að tafarlaus víkkun sé að minnsta
kosti ekki dýrari meðferð en segaleysandi
meðferð þegar allt er talið. Sjúklingurinn er oft
kominn til vinnu um svipað leyti og verið er að
kalla þá sjúklinga sem fá segaleysandi meðferð
inn til kransæðamyndatöku eða víkkunar. I
mörgum tilvikum fækkar töpuðum vinnu-
stundum. Bið, lyfjameðferð og eftirlit sparast.
Meðferðin gæti verið þjóðhagslega hagkvæm
vegna þessa en auk þess er ávinningur vegna
betri árangurs. Yfirgripsmeiri rannsóknir þarf
til að sanna yfirburði tafarlausra víkkana og
einnig til að velja úr þá undirhópa sem mest
gagn hafa af þeim. Þá þarf betri rannsóknir til
að meta kostnað og sparnað.
Skylt er að geta þess að hugsanlega má ná