Læknablaðið - 15.04.1996, Síða 24

282
LÆKNABLAÐIÐ 1996; 82
%
100
Fig. 5. The effect ofdrug use during hospital stayfor an acute
myocardial infarction onsurvival up to 7.1 years (**p<0.01).
með blóðþynningu, það er heparín og/eða dík-
úmaról meðan á sjúkrahúsdvöl stendur og er
ekki munur á milli kynja í þessu tilliti.
Tafla V sýnir niðurstöður með Cox aðferð á
vægi þeirra þátta, sem reyndust hafa áhrif á
lífshorfur innan næstu átta ára eftir bráða
kransæðastíflu á rannsóknartímabilinu. Þar
kemur í ljós að langtímahorfur þeirra sjúklinga
sem þurftu meðferð með þvagræsi-, dígítalis-
og kalsíumhemjandi lyfjum fyrir innlögn á
sjúkrahús voru lakari en hinna sem ekki fengu
slíka meðferð. Dánarlíkur voru eins og við
mátti búast verulega auknar meðal þeirra sem
reyndust hafa hækkað ST á hjartariti og nam
áhættuaukningin 78%. Dánarlíkur voru 181%
auknar hjá sjúklingum sem fengu meðferð með
lyfjum sem auka hjartaútfall en hins vegar
reyndust þær 55% lægri meðal sjúklinga sem
fengu einhverja blóðþynningu með heparíni
og/eða k-vítamínhemjandi lyfjurn það er dík-
úmaróli.
Mynd 5 sýnir lifun þeirra sem fengu blóð-
þynningarmeðferð, B-blokkara og nítröt á
sjúkrahúsi í samanburði við þá sem ekki fengu
slíka meðferð. Meðferð var veitt eins og talið
Fig. 6. The effect of in-hospital anticoagulation therapy on
survival after acute myocardial infarct. The difference
between treatment and no treatment is significant (p<0.01).
var við hæfi á hverjum tíma en ekki í rannsókn-
artilgangi. Af þeim sem fengu blóðþynningu
voru 73% á lífi í lok tímabilsins en einungis
58% þeirra sem ekki fengu þessa meðferð
(mynd 6). Munurinn er marktækur (p<0,005).
Hins vegar sást enginn slíkur munur hjá þeim
sem fengu eða fengu ekki nítröt eða B-blokk-
ara. Af þeim sem fengu B-blokkara voru 69% á
lífi í árslok 1989 en 64% þeirra sem ekki fengu
þessi lyf. Svipaðar niðurstöður urðu meðal
þeirra, sem fengu meðferð með nítrötum.
Umræða
Nýlega birtar niðurstöður hafa sýnt fram á
lækkun á tíðni kransæðasjúkdóms á íslandi á
nýliðnum áratug (4). Nýgengi sjúkdómsins var
500 tilfelli á hverja 100.000 íbúa í byrjun níunda
áratugarins en hafði lækkað að meðaltali um 19
tilfelli á ári (95% vikmörk 6,3-31,5) til ársins
1986 í 390 tilfelli á hverja 100.000 íbúa og reikn-
aðist lækkunin 19% (p = 0,015). Með sama
hætti lækkaði dánartíðni á þessu tímabili úr 330
tilfellum á hverja 100.000 íbúa í 225 tilfelli og
var lækkunin metin 34% fyrir árin 1981-1986.
Rannsóknir hafa einnig bent til þess að lækkun
Table V. Effect on mortality of: ST-elevation; the use ofdiuretics and calcium antagonistsprior to hospitalization; the in-hospital
use of inotrophics and anticoagulants (Cox’s analysis).
Variable Coefficient p-value RR
ST-elevation (ECG) 0.5782 0.009 1.78
Prior use of diuretics 0.5433 0.027 1.72
Prior calcium antanonist use 0.9114 0.051 2.49
Inotrophic therapy during Ml 1.033 0.001 2.81
Anticoagulation during Ml 0.791 0.001 0.45
Ml = myocardial infarction
RR = relative risk