Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1930, Síða 35

hætturnar í hafdjúpunum.
Kafarasögur.
Eftir Arthur James og Howard Mingos.
[Fá störf munu vera jafn hættuleg og starf þeirra manna, sem kafa í djúpt
Yatn. En í lióp kafaranna eru líka margar sannar hetjur, þrekmiklir menn á sál og
líkama. Sögur þær og lýsingar, sem hér fara á eftir, eru allar dagsannar. En varla
er hffigt að hugsa sér skáldsögur, er væri meira „spennandi“. pví miður eru örðug-
leikar á að þýða ýmislegt af því, sem þessu starfi við kemur. — Grein þessi er tek-
,u dr tímaritinu The World To-day, og er dálítið stytt].
Framfarir miklar hafa orðið á
^Hum útbúningi kafara á síðari
^rum. Hafa stórþjóðirnar keppt
hver við aðra í þessu, Bretar,
í^jóðverjar og Ameríkumenn. —
Þjóðverjar hafa smíðað kafara-
búning, sem nota má á 500 feta
(,ýpi, og nýlega hefir enskur upp-
fyndingamaður, J. S. Peress, bú-
til kafarabúning, sem á að duga.
ú 650 feta dýpi. Má sjá hann hér
á uiyndinni, og er varla hægt að
Segja, að þau föt geri manninn
"thtakanlega sþengilegan í vexti!
Á svo miklu dýpi er örsjaldan
kafað. Ameríkumenn hafa kafað
i venjulegum kafarabúningi nið-
Ur á 300 feta dýpi. En þá nota
þeir sömu aðferðir við „afþrýst-
inguna“, sem brezka flotastjórn-
in hefir, og prófessor J. S. Hal-
dane í Oxford hefir fullkomnað.
Hefir hann gert víðtækar rann-
sóknir á því, hvernig koma megi
í veg fyrir kafaraveiki, en hún
stafar af ofmiklum þrýstingi á
líffærin. Iiann hefir og gert ná-
kvæmar skrár yfir það, hve miklu
lofti þarf að dæla til kafara á
hvaða dýpi sem er, svo og það,
hve hratt kafarar mega fara neð-
an úr djúpinu til yfirborðsins, án
þess að hætta stafi af þrýsti-mun-
inum.
Menn hafa kafað frá alda öðli.
1 Hómerskvæðum er vikið að kaf-
9