Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1930, Síða 45

Stefnir]
Hætturnar í hafdjúpunum.
139
■an kominn: Tom Eadie, Fred
Michels og Bill Carr. Daginn eft-
ir að kafbáturinn sökk, rann á ís-
kaldur stormur, sem fór gegnum
merg og bein. Talsvert mikil
ivika fylgdi, svo að „Falcon" fór
að rugga. Þilfarið varð eins og
hála-gler og öll vinna, á skipinu
og niðri í sjónum, varð eins erfið
°g hættuleg og frekast er unnt að
hugsa sér.
Tom Eadie hafði verið niðri um
daginn og komist að því, að það
voru 6 menn lifandi inni í kaf-
bátnum. Carr hafði líka kafað um
diiginn. Þeir gerðu allar möguleg-
or tilraunir til þess að hægt væri
að dæla lofti inn í kafbátinn til
]>ess að hann lyfti sér, en allt til
einskis. Þeir komu upp úr nær
dauða en lífi. '
Veðrið fór síversnandi. Það var
að verða ófært að kafa. Var því
ákveðið að gera síðustu tilraun tii
l’ess að koma lofti inn í torpedó-
i'úmið eins fljótt og unnt væri.
Michels fór niður, upp á líf og
dauða. Hann sagði'sjálfur frá því
viku seinna, hvað fyrir hafði kom-
Jð. Hann kom þá út af sjúkrahús-
inu.
„Stormurinn var svo mikill, að
.,Falcon“ teygði á akkerunum h.
u. b. 30 fet, og slengdist til og frá
'a sjóunum. Þegar eg kom niður,
voru taugarnar slakar og slógust
til og frá. Eg lenti í leirnum fyrir
iutan bátinn, því að mér tókst
ekki að halda tauginni, sem fest
var við borðstokkinn á kafbátn-
um. Allt í einu stríkkaði á línun-
um. Lyftu þær mér upp og slengdu
mér á þilfarið, rétt við gatið, sem
brotnað hafði á kafbátinn við a-
reksturinn. Næst þegar „Falcon“
tók í, skall • eg flatur á þilfarið,
en í sama bili slökknuðu línurnar
og lögguðst margfaldar ofan á
mig, og héngu niður í sárið á
bátnum.
Nú hafa þeir, sem uppi voru,
séð, að það dugði ekki að láta
stríkka á línunum í hvert skifti
sem skipið tók í. Þeir gáfu því út
taugarnar, ein 30—40 fet, og allt
þetta laggðist ofan á mig og lafði
út af bátnum á bæði borð. — Eg
reyndi að brjótast undan farginu,
en það var engin leið. Eg var fast-
ur!
Þá fann eg eitthvað kalt við
mjóalegginn. Það var vatn, sem sí-
aðist inn. Eg hafði höggvið gat
á búninginn og vatnið var ekki
lengi að fylla fötin mín. Eg hefði
aldrei trúað, að hægt væri að
skjálfa eins og eg gerði þarna. Eg
þóttist vita, að loftþrýstingurinn
í hjálminum myndi halda vatninu
frá honum; en þó varð eg að halda