Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1930, Síða 94

188
Kviksettur.
[Stefnir
lega ekkert eftir Leek og datt
ekki í hug að segja „aumingja
Leek “ Það var óhugsandi, að
nokkur maður, sem var kunnug-
ur Leek, segði „aumingja Leek“.
Það var eugin minnsta hætta á
því, að Leek yrði útundan þar sem
hann mátti sjálfur deila gæðum
lífsins. Þegar Priam Farll hugs-
aði um samvistirnar, hlaut með-
aumkunin að beinast að honum
sjálfum.
Að vísu höfðu seinustu stund-
irnar heima hjá honum ekki ver-
ið sérlega skemmtilegar fyrir
hann, en þó höfðu einstök atvik
verið heldur notaleg. Læknirinn
hafði t. d. tekið fast og'hlýlega
í hendina á honum að skilnaði,
og það beint frammi fyrir Dun-
can Farll. En sérstaklega vænt
þótti honum þó um það, að nú
gat hann verið alveg viss um, að
hann var ekki lengur til í þessum
heimi. Hann varpaði öndinni eins
og þungu fargi hefði verið létt
af herðum hans. Að hugsa sér
þá sælutilfinning, að vera alveg
laus við Sophíu Entwistle. Þess
var ekki langt að minnast — það
var þetta æfintýri með Sophíu
Entwistle, sem hafði hrakið hann
frá París til Lundúna. Hvað hann
hafði annars verið vitlaus, alveg
hreint óður, að steypa sér út í
þetta! En svona er það með feim-
ið fólk, það lendir oft í vitlaus-
ustu æfintýrunum, ef það fer á
annað borð af stað. Hann átti
þetta til, að koma sér í náinn
kunningsskap við kvenfólk á
ferðalagi. (Hann var yfirleitt
miklu minna feiminn við kven-
fólk en karlmenn). En að hann
skyldi fara að biðja annarar eins
gistihúsa-hrokkinskinnu eins og'
Sophíu Entwistle, og blaðra því
í hana, hver hann var, það tók
út yfir allt, sem hann hafði
kynnst eða komist í!
Og nú var hann laus, því að
hann var dáinn.
Honum rann kalt vatn milli
skinns og hörunds, þegar hann
horfði niður í það ógnadjúp eymd-
arinnar, sem hann hafði losnað
við svo nauðulega. Hann, fimmt-
ugur maður, reglumaður og van-
ur að lifa í fullkomnu sjálfræði,
hann var nærri því kominn undh*
skóhælinn hennar Sophíu En-
twistle, þessarar síflakkandi hefð-
ar-piparmeyjar.
Þegar hann var að loka vesk-
inu aftur, rak hann augun í bréf-
ið, sem Leek hafði fengið um
morguninn. Hann var fyrst óráð-
inn í því, hvort hann ætti að opna
það. Það var svona: „Kæri Leek!
Mér þótti svo vænt um að fá bréf-