Sagnir - 01.06.2009, Blaðsíða 16

Sagnir - 01.06.2009, Blaðsíða 16
Sagnir, 29. árgangur Guðrún Lárusdóttir flytja það á fleiri stöðum sá hún sig neydda til þess að spila erindið í útvarpi og að lokum gefa það út á prenti.11 Katrín taldi fáfræði eyðileggja málefnalega umræðu um takmarkanir barneigna og „að dyggð, sem grundvallast á fáfræði einni saman, sé í raun réttri engin dyggð, heldur vottur andlegs sljóleika."12 Katrín sagðist sjálf hafa óbeit á fóstureyðingum, en taldi samt sem áður konuna rétthærri „en þetta samansafn af frumum“.13 Hún vildi því fara lengra með fóstureyðingamálið en frumvarpið gerði og gefa konum aukið vald yfir ákvarðanatökunni. Þegar öllu er á botnin hvolft, þá liggur það í augum uppi, að takmörkun fæðinga hefur alltaf verið og verður alltaf einkamál, sem hver og einn verður sjálfur að taka ákvörðun um - einkamál, sem algerlega er háð vilja einstaklingsins.14 Katrín lagði þó meiri áherslu á getnaðarvarnir heldur en fóstureyðingar, skynsamlegra væri að koma algjörlega í veg fyrir fóstrið, heldur en að eyða því seinna meir.15 Katrín skrifaði að tími væri komin á að einstaklingar réðu sjálfir hvort þeir vildu börn eða ekki, í stað þess að tilviljun ein (eða (ó)heppni) réði. Katrín taldi staðhæfingar um að fóstureyðingar væru nýjar af nálinni, eitthvað sem fylgdi hinum nýju „spillingartímum" rangar. Tilraunir til að draga úr barneignum væru jafn gamlar mannkyninu - nú fyrst færi umræðan hinsvegar frammi fyrir opnum tjöldum. Vísindin hefðu hafið aðstoð sína með viðurkenndum læknisfræðilegum aðgerðum og umræðan um fóstureyðingar væri því hafin og yrði ekki aftur þöguð íhel.16 Þegar maður og kona, þegar elskendur, hvort sem þeir eru giftir eða ekki, eiga mök saman, þá eru það ástríðurnar, sem ráða. Það er víst ekki oft, að sú hugsun yfirgnæfi, að nú sé verið að leggja drög til nýs einstaklings, eða að nú skuli þjóðfélagið fá nýjan þegn.17 Katrín vildi meina að fæstir stunduðu kynlíf til þess að geta barn, heldur vegna kynferðislegrar ánægju. Konur myndu því njóta góðs af lögum um takmarkanir barneigna, því þær hefðu hingað til ekki getað notið kynlífs af ótta við afleiðingarnar. Lögum samkvæmt væru þær þó neyddar að þjóna kynhvöt eiginmanna sinna. Því höfðu þær ekki einu sinni yfirráð yfir eigin líkama.18 Sósíalistinn kemur fram í Katrínu þegar verið er að ræða um mögulega fólksfækkun. „Þjóðfélag sem ekki sér þegnum sínum fyrir viðunandi lífsskilyrðum, á engar kröfur á hendur þeim.“ Þeir sem væru fylgjandi auðvaldsskipulaginu væru helst á móti takmörkun barneigna meðal verkafólks vegna þess að ef það fækkaði í verkamannastéttinni, myndi það leiða til kauphækkana. Til þess að fáir útvaldir geti lifað í allsnægtum þurfi hundruðir að lifa í neyð. Aftur á móti virðist full ástæða til að benda almenningi á hitt, að það er ábyrgðarhluti að setja börn í heiminn, - ábyrgð, sem enginn ætti að taka á sig, nema því aðeins, að skilyrði séu fyrirhendi, að barnið geti orðið hamingjusamt, að það þurfi ekki að líða skort, að séð verði fyrir öllum þörfum þess, andlegum oglíkamlegum.19 Þarna kemur einnig barnalæknirinn fram í Katrínu. Það er ekki sjálfsagt að allir geti og vilji annast börn og því verði að vera sá möguleiki að það fólk eignist ekki börn. Konur eigi ekki að fæða börn í þennan heim nema þær séu þess fullvissar að þær geti séð fyrir þeim á allan hátt. Heldur væri ekki sjálfsagt að fólk eignaðist mörg börn, það væri auðveldara og hentugra fyrir hjón að eignast fá börn - þá væri auðveldara að tryggja gæfu þeirra sem fæðast.20 Guðrún Lárusdóttir Guðrún Lárusdóttir var fædd 1880 í Fljótsdal. Faðir Guðrúnar var prestur og var Guðrún alla sína ævi mjög trúuð. Guðrún naut heimakennslu hjá foreldrum sínum. Hún sat í bæjarstjórn Reykjavíkur frá 1912 til 1918. Hún var fátækrafulltrúi borgarinnar frá 1912 til 1922 og svo aftur 1930 til dauðadags. Sem fátækrafulltrúi „kynntist Guðrún erfiðustu kjörum manna bæði í andlegu og 14
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88

x

Sagnir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sagnir
https://timarit.is/publication/1025

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.