Nýtt Helgafell - 01.04.1959, Side 26

Nýtt Helgafell - 01.04.1959, Side 26
20 HELGAFELL hann hafði og þetta erfiða líf, grófmnraða veggina, mjóa legubekkinn, hillurnar i'ir hvíta viðnum, brunninn, vatns- og matarbirgðirnar, sem komu á liálfsmánaðarfresti. Og þá kom snjórinn, skyndilega, án þess að gera boð á undan sér, án þess jörðin hefði áður verið vætt regni. Þannig var þetta land, miskunnarlaust gagnvart lífinu, jafnvel þótt menn kæmu ekki til skjalanna, og þeir bættu reyndar ekki um. En Daru var fæddur þarna. Allsstaðar ann- arsstaðar var hann útlagi. Hann gekk út á flötina fyrir framan skól- ann. Mennirnir tveir voru nú í miðri brekk- unni. Hann kannaðist nú við, að sá sem hest- inum reið var Balducci, gamall lögreglumað- ur, sem hann hafði þekkt lengi. Balducci teymdi á eftir sér Araba, sem gekk álútur með bundnar hendur. Lögreglumaðurinn veif- aði, en Daru hafði ekki augun af Arabanum, og svaraði ekki kveðjunni. Arabinn var klædd- ur skikkju, sem hafði áður verið blá. A fót- um hafði hann sandala og hosur úr grófri ull, á liöfði þröngan, stuttan túrban. Þeir færðust nær. Balducci hélt í við klárinn vegna Arabans, og þeir fóru hægt yfir. Þegar þeir voru komnir í kallfæri, hrópaði Balducci: „Ég er búinn að vera klukkutíma að fara þessa þrjá kílómetra hingað frá E1 Amör!“ Daru svaraði ekki. Hann stóð og horfði á þá, stuttur og samanrekinn í þykkri peysunni. Arabinn hafði ekki litið upp í eitt cinasta skipti. „Sælir,“ sagði Daru, þegar þeir kornu á flötina. „Komið inn fyrir og hlýið ykkur.“ Balducci klöngraðist af baki, án þess að sleppa reipinu, sem Arabinn var bundinn við. Hann brosti við kennaranum undan stríðu yfirskegginu. Lítil dökk augun, sem lágu djúpt undir sólbrenndu enni, og hrukk- urnar allt í kringum munninn gerðu hann íhugulan og aðgætinn á svip. Daru teymdi hestinn til útihúss og sneri aftur til mannanna tveggja, sem nú biðu hans í skólanum. Hann bauð þeim inn í herbergi sitt. „Ég ætla að hita upp kennslustofuna,“ sagði hann. „Þar fer betur um okkur.“ Þegar hann korn aftur inn í herbergið, sat Balducci á legubekknum. Hann hafði leyst reipið af Arabanum, sem hnipraði sig saman við ofninn. Hann var enn með hendur bundnar, en hafði ýtt túrban- inum aftur á hnakka, og horfði út um glugg- ann. f fyrstu tók Daru ekki eftir öðru en stór- um vörunum, þykkum og sléttum, næstum einsog á svertingja; en nefið var beint, aug- un myrk og full af sótthita. Undir túrbanin- um var þrjózkulegt enni, og bak við sól- brennda andlitshúðina, sem hafði fölnað nokk- uð í kuldanum, var einhver óróleiki og upp- reisnargirni, sem Daru veitti athygli um leið og Arabinn leit við og horfði beint í augu honum. „Gangið inn í stofuna“, sagði kenn- arinn. „Ég ætla að sjóða myntu-te handa ykkur.“ — „Þakk fyrir,“ sagði Balducci. „Fari það bölvað. Gott að hvíla sig.“ Hann ávarp- aði fangann á arabísku: „Komdu.“ Arabinn reis á fætur með hendurnar bundnar að framanverðu, og gekk hægt inn í kennslustof- una. Daru kom inn með stól um leið og hann bar fram teið. En Balducci hafði þegar tekið sér sæti á fremsta borðinu, og Arabinn sat á liækjum sínum upp við kennaraborðið, gegnt ofninum, sem var á milli kennaraborðsins og gluggans. Daru ætlaði að rétta fanganum te- bollann, en hikaði þegar hann tók eftir bundn- um höndum hans. „Það væri kannski hægt að leysa hann.“ — „Auðvitað,“ sagði Bald- ucci. „Þess þurfti bara meðan á ferðinni stóð.“ Hann gerði sig líklegan til að standa upp. en Daru lagði bollann frá sér á gólfið og kraup við lilið Arabans. Arabinn sagði ekki neitt, en horfði sóttheitum auguin á böndin leyst af höndum sér. Þegar hendurnar voru lausar, neri hann saman bólgnum úlnliðunum, tók tebollann og sötraði hratt, í stuttum teyguin. Jæja, sagði Daru. Og livert er förinni heitið? Balducci lyfti skegginu upp úr teinu: Hing- að, sonur. Skrítnir nemendur það! Ætlið jiið að gista hér? Nei. Ég fer aftur til E1 Amör. Og þú ferð með félaga minn til Tingví. Ilans cr beðið í borginni. Balducci horfði á Daru og brosti vingjarn- lega. Hvað ertu að skálda? sagði kennarinn. Ertu að henda gaman að mér? Nei, sonur. Þetta er skipun. Skipun? Ég er ekki . . . Daru hikaði; hann vildi ekki særa gamla manninn. — Sem sagt, það er ekki í mínurn verkahring. Uss! hverju skiptir jiað? í stríði verða menn að gera hvað sem er.

x

Nýtt Helgafell

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Nýtt Helgafell
https://timarit.is/publication/1049

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.