Nýtt Helgafell - 01.04.1959, Blaðsíða 26

20
HELGAFELL
hann hafði og þetta erfiða líf, grófmnraða
veggina, mjóa legubekkinn, hillurnar i'ir hvíta
viðnum, brunninn, vatns- og matarbirgðirnar,
sem komu á liálfsmánaðarfresti. Og þá kom
snjórinn, skyndilega, án þess að gera boð á
undan sér, án þess jörðin hefði áður verið vætt
regni. Þannig var þetta land, miskunnarlaust
gagnvart lífinu, jafnvel þótt menn kæmu ekki
til skjalanna, og þeir bættu reyndar ekki um.
En Daru var fæddur þarna. Allsstaðar ann-
arsstaðar var hann útlagi.
Hann gekk út á flötina fyrir framan skól-
ann. Mennirnir tveir voru nú í miðri brekk-
unni. Hann kannaðist nú við, að sá sem hest-
inum reið var Balducci, gamall lögreglumað-
ur, sem hann hafði þekkt lengi. Balducci
teymdi á eftir sér Araba, sem gekk álútur
með bundnar hendur. Lögreglumaðurinn veif-
aði, en Daru hafði ekki augun af Arabanum,
og svaraði ekki kveðjunni. Arabinn var klædd-
ur skikkju, sem hafði áður verið blá. A fót-
um hafði hann sandala og hosur úr grófri
ull, á liöfði þröngan, stuttan túrban. Þeir
færðust nær. Balducci hélt í við klárinn vegna
Arabans, og þeir fóru hægt yfir.
Þegar þeir voru komnir í kallfæri, hrópaði
Balducci: „Ég er búinn að vera klukkutíma
að fara þessa þrjá kílómetra hingað frá E1
Amör!“ Daru svaraði ekki. Hann stóð og
horfði á þá, stuttur og samanrekinn í þykkri
peysunni. Arabinn hafði ekki litið upp í eitt
cinasta skipti. „Sælir,“ sagði Daru, þegar þeir
kornu á flötina. „Komið inn fyrir og hlýið
ykkur.“ Balducci klöngraðist af baki, án þess
að sleppa reipinu, sem Arabinn var bundinn
við. Hann brosti við kennaranum undan
stríðu yfirskegginu. Lítil dökk augun, sem
lágu djúpt undir sólbrenndu enni, og hrukk-
urnar allt í kringum munninn gerðu hann
íhugulan og aðgætinn á svip. Daru teymdi
hestinn til útihúss og sneri aftur til mannanna
tveggja, sem nú biðu hans í skólanum. Hann
bauð þeim inn í herbergi sitt. „Ég ætla að
hita upp kennslustofuna,“ sagði hann. „Þar
fer betur um okkur.“ Þegar hann korn aftur
inn í herbergið, sat Balducci á legubekknum.
Hann hafði leyst reipið af Arabanum, sem
hnipraði sig saman við ofninn. Hann var enn
með hendur bundnar, en hafði ýtt túrban-
inum aftur á hnakka, og horfði út um glugg-
ann. f fyrstu tók Daru ekki eftir öðru en stór-
um vörunum, þykkum og sléttum, næstum
einsog á svertingja; en nefið var beint, aug-
un myrk og full af sótthita. Undir túrbanin-
um var þrjózkulegt enni, og bak við sól-
brennda andlitshúðina, sem hafði fölnað nokk-
uð í kuldanum, var einhver óróleiki og upp-
reisnargirni, sem Daru veitti athygli um leið
og Arabinn leit við og horfði beint í augu
honum. „Gangið inn í stofuna“, sagði kenn-
arinn. „Ég ætla að sjóða myntu-te handa
ykkur.“ — „Þakk fyrir,“ sagði Balducci. „Fari
það bölvað. Gott að hvíla sig.“ Hann ávarp-
aði fangann á arabísku: „Komdu.“ Arabinn
reis á fætur með hendurnar bundnar að
framanverðu, og gekk hægt inn í kennslustof-
una.
Daru kom inn með stól um leið og hann
bar fram teið. En Balducci hafði þegar tekið
sér sæti á fremsta borðinu, og Arabinn sat á
liækjum sínum upp við kennaraborðið, gegnt
ofninum, sem var á milli kennaraborðsins og
gluggans. Daru ætlaði að rétta fanganum te-
bollann, en hikaði þegar hann tók eftir bundn-
um höndum hans. „Það væri kannski hægt
að leysa hann.“ — „Auðvitað,“ sagði Bald-
ucci. „Þess þurfti bara meðan á ferðinni stóð.“
Hann gerði sig líklegan til að standa upp. en
Daru lagði bollann frá sér á gólfið og kraup
við lilið Arabans. Arabinn sagði ekki neitt, en
horfði sóttheitum auguin á böndin leyst af
höndum sér. Þegar hendurnar voru lausar,
neri hann saman bólgnum úlnliðunum, tók
tebollann og sötraði hratt, í stuttum teyguin.
Jæja, sagði Daru. Og livert er förinni heitið?
Balducci lyfti skegginu upp úr teinu: Hing-
að, sonur.
Skrítnir nemendur það! Ætlið jiið að gista
hér?
Nei. Ég fer aftur til E1 Amör. Og þú ferð
með félaga minn til Tingví. Ilans cr beðið í
borginni.
Balducci horfði á Daru og brosti vingjarn-
lega.
Hvað ertu að skálda? sagði kennarinn. Ertu
að henda gaman að mér?
Nei, sonur. Þetta er skipun.
Skipun? Ég er ekki . . . Daru hikaði; hann
vildi ekki særa gamla manninn. — Sem sagt,
það er ekki í mínurn verkahring.
Uss! hverju skiptir jiað? í stríði verða
menn að gera hvað sem er.